„ Pedagogika porównawcza – to dyscyplina pedagogiczna zajmująca się analizą i porównywaniem systemów wychowania i oświaty w różnych krajach w powiązaniu z ich rozwojem polityczno – ekonomicznym i społeczno – kulturalnym. ”[1]

Przedmiot pedagogiki porównawczej i jej struktura:

Pedagogika porównawcza stanowi przedłużenie historii wychowania. Przy czym, o ile historia wychowania zajmuje się dziejami przemian struktur i zjawisk edukacyjnych w ciągu rozwoju historii kultury różnych państw i narodów, o tyle pedagogika porównawcza – współczesnymi strukturami i zjawiskami edukacyjnymi na świecie. Można także przyjąć, że pedagogika porównawcza zajmuje się analizą struktur i zjawisk edukacyjnych oraz ich przyczynami społeczno – ekonomicznymi, historyczno – kulturalnymi, psychologiczno – socjologicznymi i polityki oświatowej występującymi dawniej i teraz w Polsce i w innych państwach.

W takim ujęciu przedstawia pedagogikę porównawczą Z. Mysłakowski: „ Historia wychowania, czy pedagogika porównawcza opisują systemy wychowania w różnych czasach i u różnych plemion, inwentaryzują konkretne reformy wychowawcze, z całym bogactwem ich przejawów, zarówno powtarzających się, jak i nie powtarzających się kiedy indziej i gdzie indziej w ścisłym związku z całokształtem innych objawów życia społecznego. ” [2]

Przedmiotem pedagogiki porównawczej jest analiza całego systemu oświatowego:

- w relacji uczeń – nauczyciel; nauczyciel – rodzic,

- analiza instytucji ( szkoły, przedszkola, internatu – zawsze jednej instytucji ),

- ujęcie globalne badań ( badanie całego systemu w całym państwie – ogólnym ).

Status pedagogiki porównawczej jako subdyscypliny naukowej jest nieustannie kwestionowany. Szczególnie narażone na ataki są metoda i przedmiot badań, dwa konstytutywne elementy każdej subdyscypliny naukowej. W stosunku do metody podnosi się między innymi fakt, że porównywanie jest wykorzystywane w procesie badawczym wszystkich bez mała nauk i że jest to integralny składnik ludzkiego sposobu poznawania świata.

Wśród subdyscyplin pedagogicznych szczególne zastosowanie znalazła metoda porównawcza w historii wychowania, która porównując sposoby wychowania stosowane w różnych epokach, nie może abstrahować od społecznego, ekonomicznego, politycznego i kulturowego kontekstu.

Tradycyjnie definiowanym przedmiotem ( tj. zjawiskami wychowania ) skrzętnie „ podzieliły się ” inne subdyscypliny pedagogiczne, takie jak: dydaktyka, teoria wychowania, pedagogika społeczna, specjalna, andragogika, pedeutologia i wiele innych.

Pedagogika porównawcza podejmuje badania obiektów wchodzących tradycyjnie w zakres innych subdyscyplin pedagogicznych. Jeżeli tak, to pedagogika porównawcza powinna zająć się zbieraniem faktów o zjawiskach wychowawczych za granicą i dostarczaniem ich bardziej rozwiniętym subdyscyplinom, które potrafią wykorzystać je do pogłębienia i wzbogacenia podejmowanych analiz.

Funkcje pedagogiki porównawczej:

Tadeusz J. Wiloch w książce pt. „ Wprowadzenie do pedagogiki porównawczej ” wyróżnia trzy podstawowe funkcje pedagogiki porównawczej:

1) integrującą,

2) wartościującą,

3) inspirującą.

Funkcja integrująca wynika z konieczności rozległego widzenia zjawisk wychowawczych we wszechzwiązkach z ciągłym przekraczaniem tych granic, które wyznaczają sobie badacze, skupiający swoją uwagę na wybranych odcinkach rzeczywistości, „ widzianych ” z pozycji reprezentowanych przez siebie dyscyplin. Jeśli przedmiotem pedagogiki porównawczej powinny być w zasadzie wszystkie zagadnienia interesujące pedagogów, to komparatysta musi nawiązać kontakt z różnymi specjalistami, żeby – korzystając z wyników ich badań i nawiązując do ich problemów badawczych – kumulować w wielkiej strukturze wiedzy pedagogicznej to, co niezbędne dla syntezy „ dorobku ” pedagogiki.

Dążenie do syntezy wymaga zasadniczych wartościowań. Szczególnie w badaniach różnorakich wielostronnie powiązanych zjawisk wychowawczych, których ujmowanie z różnych punktów widzenia często grozi pomyłkami lub świadomym nawet zafałszowaniem. Do spełnienia tej funkcji jest predestynowana pedagogika porównawcza, której podstawowym zadaniem jest przezwyciężanie zaściankowości.

W tych okolicznościach zupełnie oczywista wydaje się trzecia funkcja pedagogiki porównawczej, czyli funkcja inspiracyjna. Wykazując realną szansę niezbędnych zmian, „ dostrzeżoną ” w toku wielostronnych analiz wartościujących, pedagogika porównawcza przyczynia się do kształtowania aktywnej postawy wobec danej rzeczywistości wychowawczej.

Te wyżej wymienione funkcje pedagogiki porównawczej dynamizują jej rozwój. Nic więc dziwnego, że konstytuując się stosunkowo późno jako jedna z dyscyplin naukowych, pedagogika porównawcza zdobywa obecnie jedno z eksponowanych miejsc w systemie dyscyplin pedagogicznych.

Według Mieczysława Pęcherskiego ( def. ) – celem pedagogiki porównawczej jest uchwycenie prawidłowości w kształtowaniu się i rozwoju systemów oświatowych, określeniu tendencji zmian w tych systemach oraz kierunków, w jakich zmiany te zmierzają, a także wyjaśnienie ich przyczyn na podstawie porównywania działania (funkcjonowania) i efektywności systemów oświatowych działających w różnych krajach i w różnych warunkach.

Z celów pedagogiki porównawczej wynikają jej funkcje:

- poznawcza – pozwala nam dowiedzieć się, jak funkcjonuje szkolnictwo w innych krajach; dostarczenie wiedzy w tym zakresie należy do komparatystów,

- wartościująca ( decydenci ) – prowadząc badania porównawcze uzyskujemy wnioski jakie badania dotyczące oświaty są korzystniejsze, a jakie nie; wprowadzanie tylko dobrych rozwiązań, wprowadzanie tych, które są najbardziej wartościowe,

- inspirująca ( komparatyści ) – dotyczy podejmowania nowych działań oświatowych w celu inicjowania globalnych zmian, np. modernizowanie,

- integracyjna – wynika z konieczności rozległego widzenia zjawisk wychowawczych, spojrzenie na zjawiska, problemy badawcze w różnych dziedzin; pedagogika porównawcza stwarza płaszczyznę do porozumienia dla osób, które na co dzień zajmują się sprawami wychowania,

- prognostyczna – nawiązuje do planowania oświatowego, gdzie mówi się o zmianach w porównaniu ze współczesnymi tendencjami rozwojowymi w oświacie; pilotowe badanie zjawiska, czy zmiany należy wprowadzać; można powiedzieć decydentom, co nas czeka w najbliższej przyszłości.

Biorąc pod uwagę kryterium przestrzeni czasowej i społeczno – ekologicznej zjawisk edukacyjnych można zaproponować, że pedagogika porównawcza może mieć dychotomiczny podział na pedagogikę porównań pionowych czyli historycznych – historię wychowania ( w szerokim tego słowa znaczeniu ) i pedagogikę porównań poziomych czyli przestrzennych ekologicznie społecznych, geograficznych.

Cele pedagogiki porównawczej wg J. Frątczaka, „ Pedagogika porównawcza ”:

1. Celem poznawczym pedagogiki porównawczej jest:

- poznanie podstawowych warunków i czynników determinujących systemy edukacyjne, a zwłaszcza szkolne wybranych trzech wymienionych grup państw,

- poznanie podstawowych kierunków i tendencji ewolucji i prognozy edukacji na świecie.

2. Celem praktycznym pedagogiki porównawczej jest:

- opanowanie umiejętności dokonywania analizy i wartościowania o charakterze porównawczym, zwłaszcza poziomym, tj. formułowania odpowiedzi na pytania: jak jest tu

i tam, jest tak tu i tam, czy i jak mogłoby być tu i tam, a jak może być tu i tam ( „ tu ” tzn.

w Polsce ). Po każdym z tych pytań należy stawiać pytanie: dlaczego?,

- opanowanie umiejętności obserwacji niektórych zjawisk edukacyjnych w szkołach i innych placówkach, których edukacja stanowi zasadniczy lub dodatkowy zakres działalności, a w systemie szkolnym: zjawiska odpadu, odsiewu, furkacji i innych,

- opanowanie umiejętności projektowania odpowiednich struktur organizacyjnych i czynnościowych dla modernizacji i innowacji określonych dziedzin edukacji dzieci, młodzieży i dorosłych.

3. Celem wychowawczym pedagogiki porównawczej jest:

- kształtowanie postaw przyjaźni międzynarodowej i gotowość współpracy,

- kształtowanie postaw wobec różnych kultur i tendencji edukacyjnych w poznawanych państwach.

Cele te można osiągnąć przez:

- aktywne uczestnictwo w wykładach i ćwiczeniach,

- krytyczno – analityczne o charakterze porównawczym studium literatury podstawowej, uzupełniającej oraz czasopism,

- obserwacje struktur i zjawisk edukacyjnych a także warunków czynników determinujących je,

- samodzielne, indywidualne i zespołowe wykonywanie ćwiczeń.

Motywy podejmowania porównań:

- zainteresowanie własnym systemem edukacji,

- chęć wykorzystania obcego systemy edukacyjnego do planowania, modernizowania własnego systemu ( pedagogika porównawcza statyczna i dynamiczna ).

Zadania pedagogiki porównawczej:

- zbieranie wiadomości o ustrojach szkolnych i pozaszkolnych oraz danych statystycznych charakteryzujących różne systemy wychowania i nauczania,

- opracowanie monografii poświęconych poszczególnym ustrojom wychowania i nauczania,

- porównywanie różnych ustrojów,

- wykrywanie tego co jest wspólne we wszystkich ustrojach, a więc zmierzanie do odkrycia pewnych zasad budowy i prawidłowości ich rozwoju.

Terminologia

Porównywać można tylko fakty, które są porównywalne, a tymczasem nie wszystkie fakty pedagogiczne takie są. Na przeszkodzie stają tu przede wszystkim sprawy językowe. Otóż w różnych językach świata te same fakty oznaczane są przez bardzo różne terminy. Tak np. szkołę, którą my nazywamy średnią ogólnokształcącą Niemcy nazywają „ wyższą ” ( höhere Schule ), a szkołę, którą my nazywamy wyższą, oni nazywają „wysoką” ( Hochschule ). W Stanach Zjednoczonych natomiast „ wysoka szkoła ” ( high school ) – to w języku polskim oznacza niższą szkołę średnią.

Chcąc uniknąć błędów, do których prowadzi tak niejednolita terminologia, komparatyści pracują nad ustaleniem międzynarodowej terminologii pedagogicznej. Pierwszy słownik takiej terminologii pojawił się w Nowym Jorku w 1945 r. ( Dictionary of Education ). Dalej nad tym zagadnieniem pracuje UNESCO.

Gdy terminy są te same, występuje innego rodzaju trudność. Polega ona na tym, że jednakowo nazywające się fakty pedagogiczne, gdy występują w różnych kulturach i u narów i plemion znajdujących się na różnych stopniach rozwoju, maja swoje odrębności jakościowe. Inne jest np. wprowadzanie w przeszłość własnego społeczeństwa w Europie, a inne u afrykańskich szczepów murzyńskich. W Europie – to nauka historii; tam – „wtajemniczanie” związane z „ inicjacją ”. Dlatego to, gdy patrzymy na wykazy wydane przez UNESCO, jesteśmy często bezradni. Nie wiemy, czy te dane można porównywać, czy też są one nieporównywalne.

Chcąc zmniejszyć te wątpliwości, komparatyści prowadzą często badania w obrębie jakiegoś jednego kręgu kulturowego, np. w kręgu kultury europejskiej oraz jej przeszczepów w innych częściach świata.

Słowniczek podstawowych terminów

Określenia wybranych nazw (terminów) opracowano na podstawie niżej wymienionej literatury albo przytoczono je w dosłownym brzmieniu ( w tym przypadku w nawiasie za określeniem odpowiadającym nazwie umieszczono liczbę wskazującą tytuł źródła, z którego ono pochodzi ). Przy nazwach międzynarodowych umieszczono w nawiasie literę m (m). Pochodzą one z Encyklopedii ONZ... J. Osmańczyka.

Wykaz źródeł:

1. Encyklopedia oświaty i kultury dorosłych pod red. K. Wojciechowskiego, Ossolineum,

Wrocław 1986

2. Okoń W., Słownik pedagogiczny, Warszawa, PWN 1981

3. Osmańczyk E., Encyklopedia ONZ i stosunków międzynarodowych, WP, Warszawa 1982

4. Pszczołowski T., Mała encyklopedia prakseologii i teorii organizacji, Ossolineum, Wrocław

1978

5. Słownik pedagogiki pracy ( Komitet Redakcyjny ), Ossolineum, Wrocław 1986

6. Słownik wyrazów obcych, red. naukowy J. Tokarski, PWN, Warszawa 1979

7. Słownik języka polskiego, red. naukowy M. Szymczak, T. l –3, PWN, Warszawa 1981

8. Słownik poprawnej polszczyzny, red. naukowy W. Doroszewski, PWN, Warszawa 1980

Absolwent - osoba, która uzyskała w wyniku uczenia się świadectwo ukończenia szkoły (kursu ) i odpowiednie kwalifikacje, niekoniecznie pracownicze.

Administracja - ogół czynności zarządzania lub organy zarządzające;

m.in. administracja szkolna; aktualnie w Polsce czterostopniowa: centralna ( naczelna ) Ministerstwo Edukacji Narodowej; wojewódzka - Kuratorium Oświaty i Wychowania; miejska, gminna - Inspektorat Oświaty i Wychowania; określone placówki - dyrektor szkoły.

Administracja oświatowa - nadzór pedagogiczny - organa administracji państwowej kierujące działalnością oświatowo - wychowawczą (edukacyjną) szkół i innych placówek oświatowo - wychowawczych i opiekuńczo - wychowawczych.

Analfabeta (m) - osoba, która nie umie czytać i pisać, tzn. nie potrafi nawet w najprostszej formie przedstawić na piśmie faktów ze swego życia.

Analfabetyzm (m) - zjawisko społeczne nieumiejętności czytania i pisania.

Autoedukacja - edukacja prowadzona przez osobę uczącą się.

Diaspora (m) - mniejszości narodowe lub religijne rozproszone na świecie, z daleka od swej ojczyzny czy kolebki.

Dochód narodowy (m) – dochód wytworzony przez gospodarkę danego kraju. W analizach ekonomicznych i statystykach przyjmuje się że d.n. równa się uzyskanej wciągu jednego wartości globalnej, pomniejszonej o koszty materiałowe tej produkcji i amortyzacji.

Dokształcanie - kształcenie osób pracujących w celu uzyskania przez nich takiego wykształcenia, Jakie Jest niezbędne do wykonywania aktualnego lub przyszłościowego zawodu.

Doskonalenie zawodowe - podwyższanie kwalifikacji zawodowych pracownika za pośrednictwem różnych form hetero - i autokształcenia celem stopniowego osiągania mistrzostwa oraz uzyskiwanie coraz wyższego statusu społecznego i ekonomicznego w zawodzie, bez konieczności opuszczania swej grupy zawodowej. Doskonalenie zawodowe może pełnić funkcję wyrównawczą, wdrożeniową lub renowacyjną.

Drożność - jedna z cech systemu edukacyjnego; może być: pionowa, tj.: możność przechodzenia absolwentów szkół niższych stopni do szkół wyższych stopni bez straty czasu; pozioma - oznacza możność przejścia z jednego typu szkoły do drugiego na tym samym poziomie kształcenia ( np. możność przejścia absolwenta I klasy liceum ogólnokształcącego do klasy II zasadniczej szkoły zawodowej ).

Działalność oświatowa - upowszechnienie wykształcenia oraz stanu, wiedzy i kultury w społeczeństwie.

Egzamin - forma sprawdzania osiągniętych wiadomości i umiejętności przez uczących się z jednego lub więcej przedmiotów nauczania. Ze względu na cel i termin przeprowadzania egzaminów dzielimy je na: wstępne, promocyjne i końcowe ( stwierdzające ukończenie określonej formy edukacji, np. szkoły, kursu ).

Edukacja (m) - oświata l wychowanie; działalność pedagogiczna obejmująca dzieci, młodzież i dorosłych; nauczanie i wychowanie, wykształcenie, wynik kształcenia; kształcenie Instrumentalne i kierunkowe.

Edukacja permanentna - to idea, zasada, system - koncepcja; jako koncepcja pedagogiczna akcentuje całożyciową edukację człowieka przez różnorodne działania w rozmaitych środowiskach dla pełnej jego samorealizacji.

Edukacja ( kształcenie ) równoległa, paralelno - pozaszkolna, sieć instytucji pozaszkolnych zajmujących się edukacją równolegle do edukacji szkolnej ( np. młodzieżowy dom kultury, muzeum, telewizja ).

Ekonomika kształcenia ( oświaty ) - nauka, której zadaniem Jest badanie związków i zależności ekonomicznych występujących w dziedzinie edukacji.

Fakultatywne zajęcia - dodatkowe zajęcia lub przedmioty nauczania, które uczący mogą wybrać, uzupełniając podstawowy plan kształcenia.

Formy edukacyjne edukacji ( kształcenia ) - formy szkolne i formy nie-szkolne ( kurs, kursokonferencja, konferencja ).

Furkacja - wyraźne zróżnicowanie programów kształcenia w szkole danego poziomu i profili w wyniku czego wprowadza się odrębne ciągi programowe - dwa ( bifurkacja ) lub więcej (polifurkacja).

Heteronomia - podleganie prawom ustanowionym bez naszego udziału ( por. autonomia ). Normy heteronomiczne są ustanawiane nie przez te osoby, które mają obowiązywać. Heteronomia wiąże się z narzucaniem określonym ludziom lub grupom ludzi norm wobec nich zewnętrznych.

Heteroedukacja - edukacja danej osoby przez Inną osobę lub osoby ( instytucję ).

Ideologia - systemy poglądów na rzeczywistość wyrażające interesy, dążenia grup ludzkich, przede wszystkim klas społecznych oraz stanowiące motywację działań, zaangażowania i walki społecznej prowadzonej przez te grupy.

Infrastruktura (m) - potocznie zespół urządzeń i instalacji jak drogi, mosty, sieci energetyczne l telekomunikacyjne.

Infrastruktura gospodarcza - urządzenia ekonomiczne oraz instytucje ekonomiczno-finansowe umożliwiające działanie gospodarki danego kraju lub regionu.

Infrastruktura socjalna - urządzenia oraz Instytucje społeczne świadczące usługi w zakresie oświaty, ochrony zdrowia, zabezpieczenia społecznego.

Instytucja - zespół osób posiadających odpowiednie uprawnienia i środki materialne, przy pomocy których realizują powierzone im funkcje, związane z jakąś sferą życia społecznego. Potrzeby ekonomiczne zaspokajają np. przedsiębiorstwa wytwórcze i handlowe, pedagogiczne - instytucje edukacyjne.

Innowacja edukacyjna - celowa zmiana w edukacji wprowadzona lub zaprojektowana przez człowieka, która polega na zastępowaniu dotychczasowych stanów rzeczy innymi, ocenianymi pozytywnie w świetle przyjętych kryteriów i składającymi się w sumie na postęp pedagogiczny.

Język obcy w szkole to inny język niż nasz ojczysty, wprowadzony do programu nauczania jako obowiązkowy, obligatoryjny lub fakultatywny ( do wyboru obowiązkowego lub nie ). Spośród wielu języków obcych szczególne znaczenie mają tzw. języki międzynarodowe, czyli te, którymi posługuje się ONZ i organizacje z nią stowarzyszone, jak np. UNESCO, UNICEF, WHO. Są to języki: angielski, arabski, chiński, francuski, hiszpański i rosyjski.

Język ojczysty - zasób wyrazów, zwrotów i form określonych przez reguły gramatyczne, funkcjonujący jako narzędzie porozumiewania się przez członków jednego narodu.

Język wykładowy - Język, w którym prowadzone są obowiązkowe zajęcia lekcyjne.

Klasa szkolna - 1) zbiór uczniów, zwykle rówieśników ( chociaż nie zawsze i wszędzie ), uczących się według tego samego programu i reprezentujący ten sam poziom wykształcenia; 2) izba szkolna, pomieszczenie, w którym odbywają się zajęcia szkolne.

Klasy łączone - organizacja nauczania w szkołach, która polega na organizowaniu lekcji przez Jednego nauczyciela w tym samym miejscu i czasie nauczania z co najmniej dwoma klasami ( uczniów ).

Koedukacja - system łącznej edukacji dziewcząt i chłopców.

Komunikat (m) - określenie urzędowo podanej do wiadomości publicznej informacji rządu czy rządów dwu lub więcej państw; posiada charakter oficjalnego dokumentu; w przypadku komunikatu międzynarodowego może mieć charakter aktu prawnomiędzynarodowego (3).

Kraj - obszar zamieszkany, określone terytorium stanowiące zazwyczaj całość państwową; państwo.

Konwencja (m) - umowa międzynarodowa, dwu - lub wielostronna. Konwencja może być otwarta lub zamknięta dla innych państw, które nie brały udziału w jej opracowaniu (3).

Korelacja międzyprzedmiotowa ( pozioma ) - łączenie ze sobą treści kształcenia należących do różnych przedmiotów nauczania.

Kształcenie - ogół czynności i procesów umożliwiających ludziom poznawanie przyrody, społeczeństwa i kultury, a zarazem uczestnictwo w ich przekształcaniu, jak również osiągnięcie możliwie wielostronnego rozwoju sprawności fizycznych i umysłowych, zdolności, uzdolnień, zainteresowań, zamiłowań, przekonań i postaw oraz zdobycie pożądanych kwalifikacji zawodowych (5).

Kształcenie politechniczne - kształcenie obejmujące ogólnotechniczne i ogólnoekonomiczne treści; tj. o maszynie, energii, procesach technologicznych oraz ekonomice i organizacji pracy. Polega ona na:

- tworzeniu szerokiej ogólnotechnicznej podstawy edukacji zawodowej,

- wprowadzeniu w elementy kultury technicznej,

- kształtowaniu odpowiednich cech współorganizatora życia ekonomicznego,

- znacznym rozszerzeniu możliwości wszechstronnego rozwoju osobowości uczniów szkół

ogólnokształcących.

Kształcenie szerokoprofilowe: 1) dostosowanie sylwetki zawodowej absolwenta do zmiennych warunków przemysłu wynikających z postępu naukowo-technicznego oraz rozwoju społeczno-gospodarczego kraju; 2) przygotowanie młodzieży do podjęcia pracy na stanowiskach o podobnej technologii wytwarzania (5).

Kształcenie zawodowe - ogół celowo organizowanych czynności i procesów umożliwiających przygotowanie do wykonywania określonego zawodu, a w szczególności przygotowanie do pracy zawodowej w określonej dziedzinie gospodarki narodowej i na określonym stanowisku pracy (5).

Kultura techniczna ( w najogólniejszym tego słowa znaczeniu ) - to sposoby jakimi człowiek posługuje się w wykorzystywaniu dóbr technicznych, tj. dóbr produkcyjnych ( maszyny, urządzenia, narzędzia ) i dóbr konsumpcyjnych służących bezpośredniemu zaspokajaniu potrzeb: pralka, samochód itp.

Laicyzacja (m) - dominacja świeckich poglądów w miejsce religijnych, przede wszystkim w nauce i edukacji.

Małoletni (m) - osoba poniżej lat 14; przedmiot międzynarodowych konwencji ustalających zasadę, obowiązki opieki nad młodzieżą (od 1902 r.) oraz zasady dotyczące granicy wieku dopuszczalnej dla zatrudnienia w określonych dziedzinach gospodarki, pracy nocnej, adopcji, alimentów, małżeństwa.

Naród - ogół mieszkańców pewnego terytorium mówiących jednym językiem, związanych wspólną przeszłością i kulturą mających wspólne interesy polityczne i gospodarcze.

Narodowość (m) - termin niejednoznaczny - identyfikowany w jednych krajach z obywatelstwem, w Innym wyłącznie z etniczną przynależnością obywateli określonego państwa.

Nauczyciel (m) - osoba bezpośrednio ucząca grupę uczniów ( studentów ); kierownicy zakładów, jak również inspektorzy, opiekunowie i inne osoby, jeżeli same bezpośrednio prowadzą regularnie zajęcia dydaktyczne.

Naukowy tytuł - tytuł naukowy.

Naukowy stopień - stopnie naukowe.

Nostryfikacja (m) - uznanie zagranicznych dyplomów naukowych za równoważne krajowe.

Obowiązek szkolny - polega na tym. że odpowiednie ustawy określają minimum wykształcenia, jakie powinien otrzymać każdy obywatel ( zakres szkoły elementarnej lub powszechnej ogólnokształcącej ) wiek dziecka oraz odpowiedzialność rodziców lub opiekunów, którzy uchylają się od wypełniania obowiązku szkolnego. Wykształcenie to może być zdobywane w różnej szkole, a nawet prywatnie.

Obwód szkolny ( rejon szkolny ) - obszar, z którego dzieci w wieku obowiązku szkolnego obowiązane są uczęszczać do szkoły.

Ochrona dziecka (m) - międzynarodowy obowiązek zabezpieczenia dzieci przed dyskryminacją, deprawacją, niewolnictwem itp.

Oddział szkolny ( klasowy ) - grupa uczniów uczących się w szkole według planu i programu określonej klasy ( patrz – klasa ). Klasa określonego poziomu może liczyć dwa lub więcej oddziałów szkolnych ( klasowych ).

Odpad szkolny - ogół uczniów przerywających uczenie się w szkole przed jej ukończeniem z powodu choroby lub innych warunków losowych.

Odsiew szkolny - zjawisko polegające na przerywaniu przez pewien odsetek uczących się przed ukończeniem szkoły z powodu niepowodzeń w uczeniu się lub niewłaściwego zachowania się.

Omnum eccesiarum, z 24 VI 1969:

"Nie da się zaprzeczyć, że stojący przed Kościołem i władzą publiczną jest różny i że Kościół oraz państwo, każde w swoim porządku są społecznościami doskonałymi, a więc posiadającymi własne uprawnienia i środki, kierującymi się prawami. Jakich wymaga ich natura. Jednakże i to również jest prawdą, że obydwie społeczności działają na korzyść wspólnego przedmiotu, mianowicie człowieka ... Z tego wynika, że Kościół i państwo mają czasem wspólne cele i że dla osiągnięcia dobra czy to pojedynczych osób czy też społeczności ludzkiej winny prowadzić otwarty dialog i osiągać szczerą jedność, aby obustronne stosunki układały się, rozwijały oraz umacniały we współpracy i wzajemnym powiązaniu, a równocześnie należy unikać i rozładowywać rozbieżności, jakie przypadkiem mogłyby powstać" (3).

Osoba piśmienna (m) - osoba, która umie pisać i czytać.

Oświata - proces uczenia się organizowany w systemie szkolnym; stan upowszechnienia wykształcenia obligatoryjnego w społeczeństwie dorosłym, zwłaszcza podstawowego; system wartości ( łączący oba wymienione wyżej zakresy pojęć ); zasób wiedzy w społeczeństwie, czyli wykształcenie społeczeństwa; kultura jakiejś grupy lub zbiorowości osiągnięta jako rezultat działalności oświatowej; polityka oświatowa czyli makrospołeczne decyzje polityczne w sferze edukacji; układ instytucji kształcących, system edukacji, tj. układ źródeł i kanałów wiedzy naukowej, treści ideologicznej, wartości i wzorów postępowania.

Oświatowy system - organizacja upowszechnienia wykształcenia ogólnego i zawodowego w społeczeństwie, realizowanego przez system szkolny, instytucje wychowania pozaszkolnego, pozaszkolnego upowszechniania wiedzy i kultury.

Otwarty - rozległy, obszerny; układ w którym wejście nie jest sprzężone z wyjściem.

Paradygmat - przykładowa teoria, ogólny wzorzec, całościowa koncepcja np. w odniesieniu do edukacji, oświaty.

Partia - wyspecjalizowana organizacja polityczna, tzn. taka. która na podstawie programu i ideologii, reprezentując interesy określonej klasy czy warstwy, dąży do zdobycia i wykonywania władzy państwowej.

Państwo - grupa społeczna, która wyróżnia się tym. że:

- po pierwsze, jest ona grupą przestrzenną obejmującą wszystkich mieszkańców danego terytorium,

- po drugie, grupa państwowa jest grupą przymusową, to znaczy, że przynależenie do niej jest niezależne od woli Jednostek oraz, że grupa używa w razie potrzeby środków przymusowych dla zapewnienia swego bytu i swoich celów, zarówno wobec własnych członków, jak i wobec jednostek i grup obcych.

Jako trzecią cechę wymienia się często suwerenność, która w socjologicznym znaczeniu oznacza, że grupa państwowa obejmuje wszelkie inne grupy. istniejące w jej obrębie, sama zaś nie należy do żadnej grupy nadrzędnej co jest nie częstym faktem w państwach.

Państwo (m) - jako podmiot prawa międzynarodowego winno posiadać następujące cechy: 1) stalą ludność, 2) określone terytorium; 3) rząd i zdolność do wchodzenia w stosunki z innymi państwami (1933 r.). Państwo może być: suwerenne ( udzielne, jednolite ) lub o ograniczonej suwerenności ( o podzielonej suwerenności ), zależne; wasalne i inne.

Państwo kapitalistyczne ( burżuazyjne ) - typ państwa, w którym władzę w sferze ekonomicznej, politycznej l ideologicznej sprawuje klasa kapitalistów.

Państwo socjalistyczne - typ państwa, w którym władza należy do ludu pracującego z klasą robotniczą na czele; a kierowniczą rolę spełnia partia socjalistyczna.

Państwa trzeciego świata - (m) - nazwa przyjęta w ONZ w 1955 r. w odniesieniu do państw regionów słabo rozwiniętych gospodarczo.

Parlament (m) - przedstawicielstwo ustawodawcze w krajach socjalistycznych i kapitalistycznych, mimo odmiennego ich charakteru.

Pluralizm ideologiczny (m) - występujące w jednym kraju lub na jednym kontynencie współistnienie różnych ideologii, np. światopoglądu materialistycznego obok idealistycznego.

Plan nauczania - jest to wykaz przedmiotów, których nauczanie przewiduje się w danym typie szkoły. Podaje się w nim wymiar godzin lekcyjnych dla każdego roku nauczania i dla każdego przedmiotu. W wielu krajach, m.in. również w Polsce, plan nauczania jest urzędowym dokumentem, zatwierdzonym przez władze oświatowe. Są jednak kraje, np. Anglia, w których nie ma obowiązującego planu nauczania. Każda szkoła ustala go we własnym zakresie.

Różnice w planach nauczania zależą od celów ( zadań ) jakie stawia się danej szkole, np. w szkole zawodowej, ogólnokształcącej, a także od ogólnych celów edukacyjnych uwarunkowanych polityką oświatową.

Policentryzm (socjol.) - zasada organizowania równorzędnych ośrodków kultury i in., mająca na celu równomierny rozwój regionów; przeciwieństwo monocentryzmu.

Polityka - 1) świadoma i celowa działalność dotycząca głównych stosunków między klasami społecznymi, państwami i narodami, związana z walką o zachowanie lub zdobycie władzy państwowej, jako narzędzie regulacji i kształtowania tych stosunków; 2) określona część programu lub kierunek tej działalności. Głównym przedmiotem polityki jest państwo; odpowiednio do dziedziny działalności rozróżnia się politykę społeczną, kulturalną, oświatową itp.

Polityka kulturalna - całokształt celowej i zorganizowanej działalności państwa oraz organizacji politycznych i społecznych Inspirujących rozwój twórczości artystycznej i zapewniających opiekę nad rozwojem środowisk twórczych, wpływających na sposób i zakres uczestnictwa społeczeństwa w kulturze; w pełnym zakresie realizowana jedynie w państwach socjalistycznych.

Polityka naukowa - działalność państwa oraz działających w jego imieniu organizacji i instytucji naukowych, których celem jest kierowanie rozwojem nauki l stymulowanie tego rozwoju, powiązanie badań naukowych l prac rozwojowych z określonymi dziedzinami życia społeczno-gospodarczego oraz wykorzystanie w praktyce wyników postępu naukowo-technicznego.

Polityka oświatowa program działalności państwa w dziedzinie oświaty i wychowania, formułujący zasady organizacji systemu nauczania i wychowania, podstawy materialno -ekonomicznej, funkcjonowania systemu oświatowego oraz systemu zarządzania instytucjami oświatowymi; jedna ze współczesnych nauk politologicznych, której przedmiotem jest refleksja naukowa nad działalnością polityczną, planowaniem i prognozowaniem kształcenia ( edukacji ).

Polityka społeczna ( polityka socjalna ) celowa działalność państwa i innych podmiotów polityki społecznej w dziedzinie kształtowania warunków życia i pracy ludności oraz stosunków międzyludzkich, mająca na celu optymalne zaspokajanie potrzeb indywidualnych i społecznych.

Pomoc międzynarodowa (m) - 1) określona normami bilateralnymi np. prawna; 2) określona konwencją międzynarodową np. pomoc krajom dotkniętym katastrofami naturalnymi; 3) zorganizowana międzynarodowa pomoc ekonomiczna lub techniczna zazwyczaj pod egidą ONZ dla krajów rozwijających się, a także dla ratowania zabytków kultury.

Poziom wykształcenia (m) - danej osoby jest to poziom osiągnięty przez nią w ostatnim roku nauki szkolnej, albo najwyższy stopień naukowy.

Praca pozalekcyjna ( zajęcia pozalekcyjne ) - nieobowiązkowa wykonywana w czasie wolnym działalność uczniów w obrębie szkoły, której są uczniami.

Praca pozaszkolna ( zajęcia pozaszkolne ) - nieobowiązkowa działalność uczniów wykonywana w czasie wolnym poza szkołą i organizowana przez placówki pozaszkolne np. domy kultury i organizację młodzieżową.

Prawa i obowiązki obywatelskie (m) - prawa i obowiązki obywatela wobec swego państwa. Prawa obywatelskie zapewniają możność korzystania: 1) z instytucji państwowych i ustawodawstwa państwowego oraz ochrony państwa za granicą; 2) ze swobód obywatelskich przyznanych konstytucją, ustawami, czyli prawem zwyczajowym (w pierwszym rzędzie wolność myśli, sumienia, wyznania ); 3) praw politycznych związanych z ustrojem państwa ( np. prawo do pracy, równość lub nierówność wobec prawa różnych grup obywateli w zależności od ustroju ).

Obowiązki obywatelskie zakładają w pierwszym rzędzie wierność wobec państwa ( lojalność ), poszanowanie ustaw i ponoszenie wysiłków wspólnych - podatki i służba wojskowa, wychowanie obywatelskie i kształcenie dzieci.

Probabilistyczny - prawdopodobny: w przypadku układu znane dane na „ wejściu ” upoważniają do ustalenia prawdopodobnego wyniku.

Program nauczania - to dokument określający zakres i układ treści kształcenia w poszczególnych przedmiotach nauczania ustalonych w planie nauczania danego typu szkoły.

Prognozowanie - przewidywanie procesów społecznych, przyszłych faktów. zdarzeń, zjawisk itp. ustalonych na podstawie racjonalnych przesłanek dotyczących określonej dziedziny, np. edukacji.

Przedmiot nauczania ( kształcenia ) - układ treści z reguły odpowiadający określonym dziedzinom nauki, techniki, kultury, dobrany zgodnie z celami określonego poziomu i profilu kształcenia.

Przymus szkolny - polega na tym, że na mocy określonej ustawy, dziecko, pod sankcją grzywny nakładanej na rodziców (opiekunów) nie stosujących się do ustawy, musi uczęszczać do tej szkoły, do której jest przydzielone, kierownicy szkół zaś nie mają prawa przyjmować go do innej szkoły, z innego rejonu. Jest to tzw. rejonizacja powszechnych szkół podstawowych. W związku z tym tzw. szkoła rejonowa ma obowiązek prowadzenia ścisłej ewidencji wszystkich dzieci w wieku obowiązku szkolnego w danym rejonie i współpracować w tym zakresie z lokalną władzą administracji państwowej.

Reforma szkolna - zmiana ustroju ( systemu szkolnego ), treści nauczania i organizacji całego systemu szkolnego lub niektórych Jego części spowodowana przez zaistniałe lub przewidywane przeobrażenia społeczno-gospodarcze, polityczno-kulturowe, osiągnięcia psychologii i pedagogiki.

Regionalizm (m) - 1) ruch społeczny zapoczątkowany w XIX w. dążący do odrodzenia odrębności kultury określonego regionu kraju; 2) współpraca państw określonego regionu, związanych wspólnotą interesów.

Religie (m) - wierzenia określające światopogląd osób wierzących.

Religie świata - w 1960 roku ustalono przez ONZ katolików 18% ludności świata, muzułmanów - 14,5%, buddystów - 13%, hinduistów - 12%, protestantów –7,1%. ortodoksów - 5%.

Rewolucja społeczna (m) – „ zmiana ustroju społeczno - ekonomicznego w wyniku przyjęcia władzy przez nową klasę społeczną...”.

Rodzina - podstawowa grupa społeczna złożona z małżeństwa i dzieci ( również adoptowanych ), których prawa są przedmiotem konwencji międzynarodowych.

Rok szkolny - okres ( termin ) przeznaczony na realizację programu nauczania jednej klasy.

Rozdział Kościoła od Państwa - uchwalono po raz pierwszy w 1636 r. w kolonii ang. Rhode Island. „Przyjęta przez Watykan II konstytucja Gaudeum et spes w p. 76 orzeka, iż „wspólnota polityczna i Kościół są w swoich dziedzinach od siebie niezależne i autonomiczne”. Interpretacją tej zasady była wypowiedź papieża Pawła VI w Moto proprio Sollietudo.

Rozwój - w znaczeniu filozoficznym - wszelki długotrwały proces ukierunkowanych zmian; w prakseologicznym - proces ukierunkowanych przemian, w toku którego obiekty ( układy ) przechodzą od form lub stanów prostszych do bardziej złożonych, doskonalszych.

Rozwój społeczny - etapowe przemiany społeczne, dokonujące się pod wpływem określonych uwarunkowań w procesie historycznym. W prakseologicznym znaczeniu utożsamiany jest z postępem społecznym dotyczącym sfery gospodarczej bądź kulturowej, stanowiąc proces lepszego i pełniejszego zaspokojenia potrzeb społecznych, jednostkowych i. zbiorowych, np. w zakresie dóbr materialnych, kulturowych, poziomu oświaty.

Selekcja szkolna ( pedagogiczna ) - dobór młodzieży szkolnej - stosownie do jej osiągnięć, zainteresowań l zdolności - do odpowiednich typów szkół lub zawodów.

Sieć szkolna - rozmieszczenie placówek szkolnych na obszarze kraju, województwa, miasta, gminy.

Społeczeństwo - ludzie i stosunki między nimi; stosunki te mogą opierać się na wspólnocie interesów, ale mogą być również następstwem sprzeczności celów. W ramach społeczeństwa wyodrębnia się rozmaite zbiorowości: grupa rodzinna, grupa rówieśnicza (i inne grupy ), społeczność lokalna naród, klasa społeczna itp.; społeczny – „odnoszący się do społeczeństwa; tworzący się w społeczeństwie; realizowany w społeczeństwie, przez społeczeństwo, związany z społeczeństwem”.

Statut (m) - 1) zbiór przepisów prawnych określających strukturę działania instytucji lub organizacji krajowej lub międzynarodowej; 2) prawne międzynarodowe podstawy jednostki administracyjnej podległej międzynarodowej władzy zwierzchniej.

Stopniami naukowymi w naszym systemie edukacyjnym są: stopień doktora i stopień doktora habilitowanego określonej dziedziny nauki lub dziedziny sztuki w zakresie dyscypliny naukowej lub artystycznej.

Stosunki międzynarodowe (m) - wszelkiego rodzaju sprawy międzypaństwowe i międzynarodowe.

Stowarzyszenie międzynarodowe (m) z reguły nazwa organizacji pozarządowych; w większości regionalne, specjalistyczne zajmujące się współpracą międzynarodową w określonej dziedzinie.

Stypendia międzynarodowe - stypendia stanowiące formę mecenatu poszczególnych krajów, specjalistycznych organizacji i instytucji stymulowaną przez ONZ i jego organizacje wyspecjalizowane, a zwłaszcza przez UNESCO.

Szkoła - 1) instytucja zajmująca się edukacją dzieci, młodzieży i dorosłych, stosownie do przyjętych w danym państwie celów oraz koncepcji kształcących i wychowawczych; 2) budynek ( budynki ), w którym ta instytucja prowadzi swoją działalność.

Uniwersytet - podstawowy typ wielowydziałowej szkoły wyższej, której zadaniem jest prowadzenie pracy naukowo-badawczej ł edukacyjnej - studentów i pracowników naukowych.

Uniwersytet powszechny - instytucja kształcąca młodzież i dorosłych w zakresie wybranej problematyki ogólnej lub zawodowej bez stosowania rygorów szkolnych.

Szkoła międzynarodowa (m) - szkoła z obcym językiem zajęć; nie danego kraju, w którym się znajduje.

System edukacyjny - to zbiór odpowiednio ze sobą współpracujących instytucji:

- działalności podstawowej - szkół różnych poziomów i profili i innych instytucji kształcenia;

- regulacyjnych, tj. kierujących i zarządzających instytucjami działalności podstawowej np. Ministerstwo Edukacji Narodowej;

- pomocniczych, pełniących funkcje opieki wychowawczej, opieki zdrowotnej itp.

„Przez system oświaty rozumie się nie tylko system szkolny, ale całość instytucji, organizacji, urządzeń i grup. poprzez które dopływają do społeczeństwa idee, wiedza, systemy wartości, czyli ogół wpływów na kształtowanie osobowości obywateli” ( Raport o stanie Oświaty PRK, PWN. Warszawa 1973, s. 11 ).

Światowa Federacja Młodzieży Demokratycznej - największa organizacja młodzieżowa na świecie, łącząca stowarzyszenia 115 krajów ( założona w 1945 r. z siedzibą w Budapeszcie ).

Święta narodowe (m) - szczególne rocznice państwowe, obchodzone uroczyście i oficjalnie Jako dni świąteczne np. daty odzyskania, uzyskania czy proklamowania niepodległości, lub w ustrojach monarchistycznych urodziny monarchy; jest obyczajem międzynarodowym, że w dniu święta narodowego szefowie państwa utrzymujący stosunki z danym państwem tego dnia nadsyłają depesze gratulacyjne.

Treści kształcenia muszą być dobrane do poznawczych, instrumentalnych i wychowawczych zadań szkoły i właściwości rozwoju psychofizycznego uczniów. Programy powinny w miarę możliwości zachować ścisłą łączność między różnymi przedmiotami nauczania (zob.) zarówno w przekroju poziomym ( tzn. powiązania wiadomości na tym samym poziomie, unikanie powtórzeń, zapobieganie lukom ). Jak i pionowym ( tzn. zwracanie uwagi, by treści klas następnych były dostatecznie podbudowane w klasach poprzednich ).

Trzeci świat (m) - kraje rozwijające się Afryki, Ameryki Łacińskiej i Azji.

Tytułem naukowym jest tytuł profesora określonej dziedziny nauki albo określonej dziedziny sztuki.

Tytułem zawodowym absolwenta uczelni wyższej może być; magister, lekarz, inżynier, magister inżynier.

Uchwała – „akt woli organu państwowego, samorządu spółdzielczego, organizacji społecznej lub zawodowej” (7).

Uczeń ( student ) - osoba zapisana w danym zakładzie w celu systematycznego uczenia się aż do osiągnięcia określonego poziomu wykształcenia ( stopnia naukowego ).

Ucząca się osoba - osoba poznająca świat zewnętrzny i wewnętrzny w sposób bezpośredni lub pośredni ( tj. przez poznawanie o nim wiedzy ), a także kształcąca swoje cechy instrumentalne i kierunkowe.

Ucząca się ludność - ludność ucząca się w określonych granicach wiekowych i w pełnym wymiarze godzin ustalonych według ustaw obowiązujących w danym państwie.

Umowa międzynarodowa (m) - każde porozumienie państw, które podlega prawu międzynarodowemu i jest przez nie regulowane; to odróżnia umowy międzynarodowe od porozumień, które państwa zawierają w płaszczyźnie prawa wewnętrznego jednej ze stron takiej umowy, względnie od porozumień, w których strony wskazują, jakie prawo wewnętrzne decyduje o charakterze danego porozumienia.

UNICEF - Fundusz Narodów Zjednoczonych na rzecz dzieci, światowa organizacja ONZ ds. dzieci, powołana w 1946 r. w celu podnoszenia na świecie stanu zdrowotności, wyżywienia i warunków życiowych dzieci.

UNESCO - specjalistyczna agenda Narodów Zjednoczonych do spraw Oświaty. Nauki i Kultury ( zał. 1946 r. ).

Upośledzeni (m) – „osoby, które na skutek wad organicznych, chorób, nieszczęśliwych wypadków lub działań wojennych zostały upośledzone na ciele” (3).

Upośledzeni umysłowo - osoby, które na skutek wad organicznych lub w wyniku nieszczęśliwych wypadków mają ograniczone możliwości w procesach myślenia.

Urlop szkoleniowy (m) - zgodnie z Powszechną Deklaracją Praw Człowieka, stwierdzającą, że każdy człowiek ma prawo do nauki uznaje się, iż płatny urlop szkoleniowy winien być przyznawany „ na ustalony okres podczas godzin pracy z zapewnieniem odpowiednich świadczeń finansowych ”, przy czym może obejmować „szkolenie wszystkich szczebli, kształcenie ogólne, społeczne lub obywatelskie oraz po linii związków zawodowych” (3). ( Polska przystąpiła do tej konwencji w 1979 r. ).

Ustawa – „akt prawny o charakterze ogólnym, powszechnie obowiązujący, uchwalony w szczególnym trybie przez najwyższy organ władzy państwowej ( parlament, w Polsce - Sejm i Senat )” (7).

Wiek minimum (m) - dopuszczalny wiek młodocianych w poszczególnych zawodach.

Współpraca międzynarodowa (m) - wszelkiego rodzaju międzynarodowe pokojowe stosunki, mające na celu wzajemne korzyści.

Zabezpieczenie socjalne (m) - ubezpieczenia o charakterze społecznym dzieci i matek, ludzi chorych i starych, inwalidów, ludzi pracy miast i wsi.

Zakład kształcenia (m) - instytucja grupująca uczniów (studentów) w celu wykształcenia ich w jakiejś dziedzinie wiedzy i do pewnego stopnia przez jednego lub więcej nauczycieli, w ramach danej instytucji ( szkoła, uniwersytet itp. ).

Zakład pracy - instytucja zarówno produkcyjna ( zakład przemysłowy ) jak i pozaprodukcyjna ( szkoła, urząd pocztowy, szpital, ministerstwo ) (5).

Zarządzanie - działanie polegające na dysponowaniu zasobami ludzkimi i materialnymi, działanie zmierzające do funkcjonowania instytucji lub osób podległych zgodnie z celem zarządzającego, tj. ustalającego cele działania, planującego, pozyskującego zasoby i konkretyzującego realizację zadań zmierzających do osiągnięcia celów zamierzonych.

Zawodowy tytuł - tytuły zawodowe.

Związki zawodowe - instytucje społeczne ds. ochrony interesów ludzi pracy.

Życie społeczne - działalność ludzi, wyrażająca się we wzajemnym oddziaływaniu na siebie oraz ogół zjawisk wynikających z tego oddziaływania.

2. Geneza pedagogiki porównawczej

Idea porównywania systemów oświaty i wychowania pojawia się wraz ze wzrastającą rolą oświaty w nowoczesnych społeczeństwach, zwłaszcza w czasach nazywanych „Oświeceniem ”.

W Polsce S. Konarski studiował szkolnictwo we Włoszech, Austrii i Francji, zanim zaczął reformować szkolnictwo polskie. Natomiast w Niemczech już w roku 1795 ukazała się pierwsza praca z zakresu pedagogiki porównawczej, F. A. Hechta – „ De re scholastica Anglia comparata ”. Jednak pojawienie się myśli o możliwości systematycznego porównywania zjawisk i faktów z dziedziny oświaty i wychowania w celu ustalenia prawidłowości w procesach ich rozwoju wiąże się z nazwiskiem francuskiego pisarza M. A. Julliena. Autor ten w wydanej w 1817 r. broszurze pt. „ Szkice i przedwstępne przygotowania do pracy o wychowaniu porównawczym ” wysunął projekt nowej analizy faktów z dziedziny wychowania. Pisał: „ Trzeba koniecznie utworzyć zbiory faktów i obserwacji uporządkowanych na tablicach analitycznych, które by pozwalały zbliżać je do siebie i porównywać, aby stąd wyprowadzać pewne zasady, ustalone prawidła. Oto droga do uczynienia z teorii wychowania już pozytywnej nauki. ” [3]

Proces porównywania faktów pedagogicznych miał dokonywać się drogą indukcji, czyli przechodzenia od szeregu faktów jednostkowych do uogólnień w postaci prawidłowości zachodzących w oświacie i wychowaniu. Jednakże na drodze badań porównawczych pojawiły się w wieku XIX trudności nie do pokonania. Pojedynczy badacze nie mieli możliwości zebrania danych o funkcjonowaniu systemów oświaty i wychowania, nie zawsze też odpowiednie dane były gromadzone. Dopiero, kiedy w 1925 r. zorganizowano przy Lidze Narodów Międzynarodowe Biuro Wychowania ( Buerau International de l’Education – BIE ), można było uzyskiwać dane z różnych krajów i tworzyć dokumentację pedagogiczną. Wicedyrektor tego Biura, P. Rossello, nawiązał do idei Julliena i zaczął zbierać dane o oświacie i wychowaniu z różnych krajów.

W 1932 r. ukazało się dzieło pt. „Organisation de l’instruction publique dans 53 pays ” ( „Organizacja wychowania publicznego w 53 krajach ” ). Zaczęło się też ukazywać czasopismo pt. „ Annuaire international de l’Edukation ”.

Po II wojnie światowej przy Organizacji Narodów Zjednoczonych powstała w 1946 r. instytucja „ UNESCO ”, która również gromadziła dane o systemach oświatowych na świecie. W roku 1955 instytucja ta wydała dzieło pt. „ Education dans le monde ” ( „ Wychowanie na świecie ” ), w którym przedstawiono dane o oświacie i szkolnictwie w dwustu krajach. W następnych latach ukazały się dalsze tomy poświęcone: szkolnictwu podstawowemu ( II ), szkolnictwu średniemu ( III ), szkolnictwu wyższemu ( IV ) oraz polityce oświatowej, ustawodawstwu szkolnemu i administracji oświatowej ( V ).

Dzięki działalności UNESCO, jak i nasilającym się kontaktom międzynarodowym, można było uzyskać sporo danych o świecie i szkolnictwie na świecie. Okazało się jednak, że dokonywanie analiz porównawczych tych danych stwarza nie mniejsze trudności niż ich zebranie. Pierwsza z nich dotyczy nieporównywalności wielu faktów pedagogicznych. Okazało się, iż ten sam element systemu szkolnego może pełnić różną funkcję zależnie od ustroju szkolnego, w którym występuje. Np. czym innym jest szkoła początkowa w Belgii, jeśli w 6 roku życia przychodzą do niej dzieci po kilku latach pobytu w przedszkolu, a czym innym w Turcji, gdzie sieć przedszkoli jest słabo rozwinięta. Druga podstawowa trudność w badaniach porównawczych dotyczy niedostępności lub po prostu braku informacji w niektórych sprawach, np. realizacji obowiązku szkolnego, upowszechnienia wykształcenia średniego, procesów selekcji w szkolnictwie i ich uwarunkowań społeczno – środowiskowych, a nawet wskaźników skolaryzacji. Wiążą się z tym trudności stosowania analiz statystycznych na skutek różnic w sposobie podawania danych w różnych statystykach oświatowych. Najczęściej zresztą dane statystyczne podawane w publikacjach UNESCO odnoszą się do przeszłości i nie dotyczą aktualnej sytuacji w oświacie, ulegającej bardzo szybkim zmianom zarówno ilościowym, jak i jakościowym.

Mimo tych trudności udało się P. Rossello sformułować na podstawie analizy wielkiego materiału statystycznego kilka prawidłowości odnoszących się do oświaty i szkolnictwa, które określił jako „ prądy wychowania ”:

1) szkoła i życie społeczne znajdują się w stosunku wzajemnego na siebie oddziaływania,

2) fakty pedagogiczne znajdują się w stosunku wzajemnej od siebie zależności. Skutkiem tego zmiany w jednej części systemu szkolnego wywołują najrozmaitsze perturbacje w innych jego częściach.

Jako ogólne „ przyczyny ” wpływające na owe „ prądy w wychowaniu” ustalił Rossello drogą indukcji następujące prawidłowości:

1) po wojnach, rewolucjach i innych wielkich przemianach społecznych następują okresy wielkich reform wychowania,

2) wzrasta wpływ państwa na wychowanie,

3) szkoła z instytucji dla uprzywilejowanych staje się instytucją dla wszystkich,

4) wydatki na szkolnictwo publiczne szybko rosną, coraz więcej też wynoszą na ucznia,

5) szkoła średnia się upowszechnia,

6) szkoła pamięci przekształciła się w szkołę intelektu, a szkoła intelektu przekształca się w szkołę praktycznego działania,

7) nadszedł okres szybkiego wzrost szkolnictwa zawodowego i technicznego,

8) w szkolnictwie kształcącym nauczycieli dba się mniej o dawanie im wiadomości, które mają przekazać swoim uczniom, a więcej o nauczanie ich metody, jak te wiadomości przekazywać,

9) z nauczycielem poczynają współdziałać takie pomoce szkolne, jak kino, radio, telewizja. Nauczanie się mechanizuje.

Łatwo stwierdzić, że rozwój oświaty i szkolnictwa we współczesnym świecie potwierdza

prawdziwość sformułowanych przez P. Rossello prawidłowości. Ale sens pedagogiki porównawczej – zdaniem Rossello – nie polega tylko na zbieraniu faktów, ich porównywaniu, wykryciu podobieństw i różnic ( pedagogika porównawcza opisowa ) oraz na wyjaśnieniu przyczyn i sformułowaniu prawidłowości przejawiających się w oświacie i wychowaniu ( pedagogika porównawcza wyjaśniająca ). Chodzi jeszcze o możliwość wyzyskania ustalonych prawidłowości w kierowaniu rozwojem oświaty, w planowaniu oświaty. Przejawiło się to między innymi w zorganizowanym przez UNESCO w 1963 r. Międzynarodowego Instytutu Planowania Oświatowego w Paryżu, a także w utworzeniu przy Organizacji Współpracy i Rozwoju Ekonomicznego ( OCDE ) oraz Rady Europy ( CE ), organizacji państw zachodnich, tzw. Ośrodka Badań do Spraw Odnowy Szkolnictwa.

Znaczny rozwój pedagogiki porównawczej nastąpił po II wojnie światowej. Było to związane z tendencjami do reform szkolnych. Zaczęto ulepszać wychowanie, co z kolei wzmogło zainteresowanie różnymi sposobami organizowania systemów oświatowych. Sprzyjały nasileniu się studiów nad oświatą i wychowaniem w różnych krajach utworzone po II wojnie światowej instytucje i organizacje międzynarodowe. Oprócz międzynarodowego Biura Wychowania w Genewie, które z czasem zostało włączone do UNESCO, forum dla wymiany myśli stanowiły liczne konferencje międzynarodowe organizowane przez UNESCO i agendy tej instytucji, takie jak np. Instytut Pedagogiki UNESCO w Hamburgu lub Międzynarodowy Instytut Planowania Oświatowego w Paryżu. Duże zasługi w organizowaniu współpracy międzynarodowej i w pogłębianiu metodologicznych podstaw pedagogiki porównawczej mają niżej wymienione organizacje międzynarodowe: Towarzystwo Pedagogiki Porównawczej ( Comparative Education Society ), utworzone w 1956 r., a także powstałe w 1961 r. Europejskie Towarzystwo Pedagogiki Porównawczej ( Comparative Education Society in Europe ) oraz Międzynarodowe Towarzystwo Nauk Pedagogicznych ( International Association for the Advancement of Educational Research - L’ Association Internationale des Sciences de I’ Education ).

Ważną rolę w rozwijaniu współpracy naukowej w dziedzinie pedagogiki porównawczej odgrywają międzynarodowe czasopisma. Międzynarodowe Biuro Wychowania ( BIE ) w Genewie wydaje od 1933 r. „ Annuaire international d’ Education et de l’ Enseignement ”, Instytut Pedagogiki UNESCO w Hamburgu ( artykuły ukazują się w językach: angielskim, francuskim i niemieckim; „ Revue Internationale do Pèdagogie ”, „ Internationale Zeitschrift für Erziehungswissenschaft ” ), Instytut Pedagogiki Uniwersytetu Londyńskiego i Kolegium Nauczycielskie Uniwersytetu Columbia w Nowym Yorku – publikują rocznik międzynarodowy: „ The World Year Book of Education ”. Również charakter międzynarodowego rocznika pedagogicznego miało wydawane przez Komitet Nauk Pedagogicznych Polskiej Akademii Nauk czasopismo: „ Paideia ”, którego założycielem i redaktorem naczelnym był Bogdan Suchodolski.

3. Teoretyczno – metodologiczne koncepcje pedagogiki porównawczej na świecie. Odkrywanie ogólnych prawidłowości i zasad

Powszechne zainteresowanie, jakie przejawiano w stosunku do zagranicznych systemów oświatowych, doprowadziło w efekcie do wykrystalizowania się dwóch podstawowych koncepcji uprawiania komparatystyki pedagogicznej.

Jedna z nich, której głównymi przedstawicielami są M. A. Jullien i Pedro Rosselló, zakłada dążenie do odkrywania tego, co wspólne, w celu upowszechnienia najlepszych rozwiązań praktyki oświatowej.

Druga natomiast, której eksponentami są między innymi Sadler, Kandel, Schneider, poszukuje tego wszystkiego, co swoiste, indywidualne i uwikłane w kontekst społeczno – kulturowy badanych krajów. Są i takie koncepcje, które łączą i wiążą elementy obu podstawowych kierunków uprawiania pedagogiki porównawczej. Ich zwolennikami są między innymi: Hilker, Holmes, Noah i Eckstein.

Koncepcje Julliena miały na celu podniesienie poziomu szkolnictwa francuskiego poprzez wykorzystanie najlepszych wzorów, jakie występują w innych krajach w zakresie teorii i praktyki pedagogicznej. Jego zdaniem wychowanie można by poznać na podstawie faktów i obserwacji. Gromadząc, porządkując i porównując je można odkrywać pewne zasady i prawidłowości. Proponował on również utworzenie instytutu pedagogiki jako ośrodka ćwiczeń najlepszych metod nauczania w Europie, z którego mogłyby korzystać placówki kształcenia nauczycieli.

Zgodnie z projektem Julliena, do zbierania danych w różnych krajach stosowane miły być ankiety. Zgromadzone w ten sposób dane służyłyby celom porównawczym, a wyniki byłyby przedstawiane w postaci tablic i wykresów, pomocnych przy podejmowaniu decyzji w sprawach nauczania i wychowania, ponieważ łatwo można by określić stan oświaty w danym kraju na tle innych. Plan Julliena dość szybko poszedł w zapomnienie, choć tzw. zapożyczenia oświatowe stały się dość częstym zjawiskiem w XIX wieku.

Jullienowska koncepcja porównawczych badań oświatowych została przypomniana przez Pedro Rosselló po I wojnie światowej. Jej swoistą materializacją było powołanie w 1925 r. Międzynarodowego Biura Oświaty w Genewie, stanowiącego ośrodek informacji o współczesnej szkole oraz platformę wymiany doświadczeń wychowawczych w skali światowej.

Zdaniem Rosselló pedagogika porównawcza stanowi instrument porozumienia międzynarodowego, a badaniami można objąć cały świat, by w rezultacie wykryć prądy w obrębie wychowania. Wykrycie tych prądów miało umożliwić stworzenie teorii uniwersalistycznej. Sformułował on dwie zasady, które w jego przekonaniu miały wpływ na powstawanie „ prądów oświatowych ”:

1) życie społeczne i szkoła nawzajem na siebie oddziałują,

2) fakty oświatowe pozostają wobec siebie w stosunku wzajemnej zależności.

Na tej podstawie Rosselló wysunął wniosek, że szkoła ( wychowanie ) jest systemem naczyń połączonych i zmiany w nich wzajemnie się warunkują w wyniku zaistnienia określonych przyczyn ( szczegółowo przez niego przedstawionych ). Twierdził on między innymi, że „wzrasta wpływ państwa na wychowanie; szkoła średnia upowszechnia się; wydatki na szkolnictwo szybko rosną; szkoła pamięci przekształca się w szkołę intelektu, a ta ostatnia w szkołę praktycznego działania; w kształceniu nauczycieli dba się bardziej o przygotowanie pedagogiczne niż specjalistyczne ( przedmiotowe ). ” [4]

Rosselló był przeświadczony, że odkrył obiektywne prawa rozwoju oświaty, których znajomość powinna zasadniczo pomóc w planowaniu oświatowym. Takie ujęcie roli pedagogiki porównawczej podniosło jej prestiż jako dyscypliny nie tylko teoretycznej, ale praktycznej. Zdaniem Rosselló, stosując uniwersalne prawidłowości i zasady, można kierować rozwojem oświaty w sposób pewny i precyzyjny.

Podstawą teoretyczno – metodologicznych założeń koncepcji Rosselló była filozofia pozytywistyczna, zakładająca możliwość i konieczność wykrywania praw rozwoju między innymi w naukach społecznych. Koncepcja ta wpłynęła w znacznym stopniu na upowszechnienie się planowania oświatowego w pierwszym powojennym dwudziestoleciu.

Zrozumienie zasad działania oświaty

Alternatywną propozycję wobec mechanistycznej koncepcji upowszechnienia praktyki oświatowej w wyniku poznawania ogólnych praw rządzących wychowaniem ( której twórcą był Jullien i jego późniejsi zwolennicy ) sformułował u progu XX wieku angielski pedagog Michael E. Sadler. Był on zwolennikiem poglądu, że w badaniach porównawczych należy wniknąć w siłę duchową narodu, by lepiej zrozumieć zasady działania oświaty. Każde więc badane zjawisko należało, jego zdaniem, rozpatrywać na tle kontekstu społeczno kulturowego, którego głębokie i wszechstronne poznanie miało się przyczynić do podniesienia wartości badań komparatystycznych. Sadler sformułował dwie myśli ciągle aktualne:

1) to, co się dzieje poza szkołą, znaczy nawet więcej niż to, co w szkole, dla zrozumienia systemu wychowania,

2) praktyczna korzyść z badań porównawczych zagranicznych systemów oświaty polega na tym, że zaczynamy lepiej rozumieć nasz własny system wychowawczy.

Stanowisko Sadlera jawi się jako głęboko odkrywcze i bardzo współczesne mimo upływu ponad 100 lat od jego sformułowania. Jego poglądy znacznie przyczyniły się do rozszerzenia zakresu przedmiotu pedagogiki porównawczej, przede wszystkim o kontekst społeczno - kulturowy badanych zjawisk.

Kontynuatorem myśli Sadlera był Isaac Kandel, wieloletni profesor pedagogiki porównawczej ( w Teachers College, Columbia Uniwersity, New York ), pisarz, wydawca, podróżnik, jedna z najbarwniejszych postaci w pedagogice porównawczej. Kandel był zdania, że „ porównywanie systemów oświatowych w kilku krajach może być realizowane za pomocą różnych metod w zależności, do pewnego stopnia, od celów ” [5].

Jedną z metod – pisał Kandel – może być analiza statystyczna, gdy porównuje się wydatki na oświatę, zapisy do szkół czy poziom drugoroczności dzieci. Stosując inną metodę, można porównywać na przykład wpływ oświaty na poziom dobrobytu danego kraju, poprzez m.in. ustalenie poziomu analfabetyzmu, poziomu produkcji towarów, handlu, przestępstw i ubóstwa. Wykorzystując jeszcze inną metodę – zdaniem Kandela – można porównywać poziom oświaty. Uważał on, że komparatysta musi sam przygotowywać odpowiednie narzędzie pomiaru, a głównym jego zadaniem jest ustalenie znaczenia oświaty, szkoły podstawowej i średniej, w świetle sił politycznych, społecznych i kulturalnych, które określają charakter narodowych systemów oświaty. Badanie zagranicznych systemów oświatowych przybierało najczęściej postać „prostych opisów”, których nie można było uogólnić, gdyż częstokroć nie uwzględniały one kontekstu kulturowego, w jakim występowały badane zjawiska. Rzadko kiedy opisy takie pomagały w ustaleniu ogólnych kierunków rozwoju czy zasad. Było to ( jego zdaniem ) zrozumiałe, gdyż badacze stali na stanowisku, że system szkolny każdego kraju jest unikatowy, w związku z tym zarówno praktyki, jak i idee nie mogły być przenoszone do innych krajów. Chociaż Kandel nie sformułował tego tak wyraźnie, to jednak można przypuszczać, że zakładał on, iż wyniki badań porównawczych mogą być z pożytkiem stosowane w innych krajach, jeśli wychodzą one poza opis, a będą przy tym przedstawiać analizę i wyjaśnienie kontekstu społeczno – politycznego.

Na postulowaną przez Kandela metodę badań składają się:

1) opis wybranych problemów wspólnych dla badanych krajów – zdawał on sobie sprawę z tego, że badanie organizacji i administracji systemów szkolnych, programów i procesów nauczania oraz procedur klasowych może być bez znaczenia,

2) wyjaśnienie lub interpretacja przyczyn badanych zjawisk – aby zrozumieć, docenići ocenić rzeczywiste znaczenie systemu oświatowego w danym kraju jest niezbędne, by wiedzieć coś o historii i tradycjach, o siłach i postawach wobec społecznej organizacji, politycznych i ekonomicznych warunkach, które określają ten rozwój. W ten sposób studium porównawcze wg Kandela zaczyna się od zrozumienia nieuchwytnych, niewyczuwalnych, duchowych i kulturalnych sił, którym podlega system oświaty,

stworzony w wyniku analizy społecznych i praktycznych ideałów, które odzwierciedla szkoła. Na tym etapie komparatysta ma stosować głównie metody badań historycznych w celu wyjaśnienia, dlaczego określone układy organizacyjne i praktyki oświatowe rozwinęły się w danym kraju,

3) analiza porównawcza – polega na porównaniu różnic między różnymi systemami i przyczyn, które je warunkują,

4) tworzenie filozofii pedagogiki – niezależnie od pewnych zasad i tendencji, bardziej na podstawie obserwowanej praktyki niż metafizyki czy etyki.

Wkład Kandela do rozwoju pedagogiki porównawczej polegał przede wszystkim na

poszerzeniu wiedzy na temat rozumienia systemów oświatowych i ich funkcjonowaniu w ogólności, a nie na opracowaniu zasad i teorii. Skądinąd Noah i Eckstein sugerowali, że Kandel ma swój wkład w rozwój teorii szkoły i społeczeństwa oraz teorii przyczynowości, która ciągle wywiera wpływa na współczesnych komparatystów. Utrwaliły się jego wskazania, że do badania porównawczego niezbędne są ścisłe informacje o systemach oświatowych, świadomość kontekstu historyczno – kulturowego, w którym się one rozwijają, oraz wyjście poza opis – w kierunku wyjaśnienia i odkrywania zasad.

Znaczący wkład do rozwoju pedagogiki porównawczej wniósł Nicholas Hans, docent w King`s College Uniwersytetu Londyńskiego, autor m.in. takich prac, jak „ Pedagogika porównawcza: studium czynników i tradycji oświatowych ”; „ Nowe tendencje rozwojowe oświaty w XVIII wieku i Rosyjskie tradycje oświatowe ”.

Wpływ Kandela na Hansa jest wyraźnie dostrzegalny. Oparł się on w badaniach na analizie historycznych sił, które miały wpływ na systemy oświatowe. Na podstawie szerokiej analizy historycznej doszedł do wniosku, że pedagogika porównawcza przeszła przez podobne stadia rozwoju, jak prawo porównawcze, religia porównawcza czy anatomia porównawcza. Jego zdaniem pedagogika porównawcza opiera się na opisie i porównywaniu istniejących zjawisk w wychowaniu, na analizie podobieństw i różnic w wyniku badań historycznych i na próbie wyciągania ogólnych zasad, które uzasadniają inne rozwiązania.

Hans znacznie różnił się od Kandela w sposobie ustalania, oddzielania i analizowania czynników, które przyczyniły się do powstania różnych narodowych systemów oświaty i które nadal mają na nie wpływ. Stworzył on bardziej rozwinięty system pojęciowy w badaniach porównawczych. Jego zdaniem rozwojowi narodów i ich charakteru narodowego towarzyszą trzy grupy czynników:

1) naturalne – rasa, język narodowy, środowisko ( ekonomiczne, geograficzne ),

2) religijne – chrześcijaństwo, islam, hinduizm, buddyzm, konfucjanizm, szintoizm,

3) świeckie – humanizm, socjalizm, nacjonalizm.

Hans skupiał się na wyjaśnieniu różnic wśród systemów oświatowych, które stają się bardziej wyraźne po uwzględnieniu współdziałania ww. czynników. Hans proponował, aby w początkowym okresie ograniczyć zasięg badań do jednego kraju, a nawet do wpływu jednego czynnika na badany system oświatowy. Jednakże uważał, iż dopiero badanie czynników w powiązaniu ( i to w dwóch krajach przynajmniej ) stwarza możliwość badań porównawczych. Hans rozwinął metodę badań porównawczych opierającą się na czynnikach, które ( jak sądził ) przedstawiają stałe siły kształtujące narody i ich systemy oświatowe.

Najwybitniejszymi przedstawicielami niemieckiej tradycji w obrębie pedagogiki porównawczej XX wieku byli Friedrich Schneider ( należał on do przedstawicieli nurtu humanistycznego, intuicyjnego ) i Franz Hilker. Korzenie filozoficzne koncepcji Hilkera pozwalają go lokować w nurcie humanistycznym, ale osiągnięcia jego z zakresu opracowywania procedur badawczych ( metodologii badań ) zbliżają go do nurtu pozytywistycznego.

Sformułowany przez Schneidera problem polega na analizie, jak określone „ siły napędowe ” stwarzają swoistą sytuację wychowawczą w różnych krajach. Czynniki, które jego zdaniem kształtują pedagogikę w poszczególnych krajach, to przede wszystkim: warunki geograficzne, gospodarka, kultura, religia, nauka, struktura społeczna, polityka oraz impulsy wychodzące z samej oświaty oraz z kontaktów zagranicznych. Przeprowadził on gruntowna analizę wzajemnych wpływów zjawisk pedagogicznych w obrębie poszczególnych krajów (europejskich i USA ) w aspekcie historycznym. Opisał, jak poszczególne idee, takie jak chrześcijaństwo, humanizm, przenikają z ośrodków kulturowych do pozostałych krajów poprzez różnorodne i coraz bardziej intensywne kontakty międzynarodowe. Ten tok analizy doprowadził Schneidera po latach do sformułowania idei „wychowanie europejskiego”. „Siły napędowe ”, w zależności od ich specyficznego dla każdego kraju wzajemnego układu, mają kształtować „ charakter narodowy ”. Schneider optował za całościową, globalną analizą narodowych systemów oświatowych. Traktował on naród jako zwartą jedność duchową, a pedagogikę i szkołę jako uzewnętrznienie charakteru narodowego. Wiązało się to również z przekonaniem Schneidera, że pedagogika porównawcza jest nauką interdyscyplinarną, a przedmiot tej pedagogiki był ( jego zdaniem ) dość szeroki, gdyż obejmował oprócz zjawisk wychowawczych także cały warunkujący je kontekst społeczno – kulturowy, z jednym ograniczeniem ze strony stosowanej metody badawczej. Otóż metoda ta była właściwie „ analizą historyczną ”, tzn. genetyczną metodą myślenia naukowego. Schneider większą wagę przywiązywał do jakościowej analizy danych niż do ich systematycznego gromadzenia.

Natomiast Hilker zwrócił uwagę na problem metod badawczych. Jego zdaniem właściwa pedagogika porównawcza jest badaniem opartym na szerokiej bazie empirycznej i starannej analizie indywidualnych czynników kulturowych, prowadzących do odkrycia struktur wartości, pozwalających na znalezienie dominanty, dzięki której zdobywa się nowe pedagogiczne treści poznawcze.

Analiza jakościowa ( wartościująca ), która ma charakter wiedzotwórczy, jest tylko zwieńczeniem badania porównawczego. Powinny ją poprzedzać ( zdaniem Hilkera ) etapy polegające głównie na gromadzeniu i opisie faktów. Są to: opis, interpretacja oraz zestawienie danych ilościowych. Na etapie zestawienia danych Hilker proponował posługiwanie się „ arkuszami równoległymi ”, tak charakterystycznymi dla nurtu pozytywistycznego.

Badania interdyscyplinarne w pedagogice porównawczej

Jednym z największych autorytetów w pedagogice porównawczej jest George Z. F. Bereday, uczony polskiego pochodzenie ( właśc. Zygmunt Fijałkowski ), emerytowany profesor pedagogiki porównawczej w Teachers College, Columbia University w Nowym Jorku.

Pedagogika porównawcza w ujęciu Beredaya nie jest współczesną historią wychowania lub subdyscypliną socjologii czy politologii, ale syntezą tych i innych dziedzin nauki. Zainteresowania pedagogiki porównawczej, jego zdaniem, koncentrują się wokół poszukiwania lekcji, które mogłyby być wyciągnięte z różnic w praktyce oświatowej w różnych krajach przez zastosowanie różnych metod z wybranych dyscyplin. Zadaniem pedagogiki porównawczej jest połączenie niektórych problemów nauk humanistycznych i społecznych w geograficznej perspektywie pedagogiki.

Bereday uważa, że w ramach pedagogiki porównawczej znajdują miejsce zarówno studia monograficzne ( zwłaszcza terenowych ) jednego kraju lub regionu, jak i studia porównawcze wielu krajów czy regionów prowadzone w tym samym czasie. W studiach monograficznych wyróżnia dwie fazy: opisową oraz wyjaśniającą lub interpretacyjną, natomiast w porównawczych – jukstapozycję i porównanie.

Podstawą opisów jest zbiór czysto pedagogicznych danych, a wyjaśnienia dotyczą przede wszystkim stosowania metod innych nauk społecznych w celu interpretacji danych pedagogicznych. Studia porównawcze zawierają zarówno opis, jak i wyjaśnienie, a oprócz tego jukstapozycję i samo porównanie.

Centralne miejsce w koncepcji pedagogiki porównawczej Beredaya zajmują studia monograficzne, głównie ze względu na konieczność dobrego przygotowania do prowadzenia właściwych studiów porównawczych. Bereday stawia badaniom monograficznym trzy fundamentalne wymogi:

1) znajomość języka obszaru badań,

2) zamieszkiwanie na tym obszarze,

3) prawidłowe rozumienie przekazu kulturowego.

Pierwszym krokiem byłby opis systemu oświatowego i praktyk występujących na terenie objętym badaniem. Może to nastąpić w wyniku pogłębionego zapoznania się z literaturą przedmiotu oraz realizacji szerokiego programu wizyt w szkołach. Następnym krokiem jest doprowadzenie do pełnej ekspozycji zebranej informacji pedagogicznej w celu stwierdzenia, czy jest ona społecznie wierzytelna. Przez ten zabieg Bereday rozumie badanie zjawisk oświatowych na tle szerokiego kontekstu społecznego przy zastosowaniu całej metodologii nauk społecznych mającej znaczenie dla tego badania. Strategie tę Bereday nazywa ”rozetą różnych dyscyplin ”.

Właściwe studia porównawcze zaczynają się od dokonania jukstapozycji. Celem tych zabiegów jest ustalenie, czy porównanie jest w ogóle możliwe, a jeśli tak, to na jakich zasadach. Faza ta kończy się na sformułowaniu hipotez, które podlegają weryfikacji w końcowym stadium porównania, nazwane przez Beredaya jako „ równoczesne badanie kilku lub wszystkich krajów, by zweryfikować hipotezy sformułowane na etapie jukstapozycji ”.

Bereday wyróżnił dwa rodzaje porównań: porównanie zrównoważone i ilustracyjne. Porównanie zrównoważone wiąże się z procedurą równoważenia danych z różnych krajów, które są obiektem porównania. Główne niebezpieczeństwo polega na tym, że istnieje tendencja do tzw. naciągania danych, które nie są równoważne. Natomiast porównanie ilustracyjne polega na tym, że gromadzi się przykłady praktyk oświatowych w różnych krajach w celu ilustracji punktów porównania na podstawie zebranych danych. Nie można sformułować uogólnień, stosując tę metodę, istnieje bowiem niebezpieczeństwo, że gromadzi się tylko takie przykłady, które ilustrują przyjęte a priori założenie, a pomija się inne, które temu przeczą.

Na procedurę porównawczą Beredaya składa się zestaw następujących zabiegów:

1) wybór problemu lub zjawiska,

2) zbieranie i porządkowanie danych oświatowych dotyczących badanego problemu w wybranych krajach,

3) interpretacja danych przy spożytkowaniu wiedzy i umiejętności z dyscyplin, które mają związek ze zrozumieniem badanego problemu lub zjawiska w jego współczesnym kontekście,

4) jukstapozycja interpretowanych danych w celu odkrycia możliwych płaszczyzn porównania,

5) sformułowanie hipotez,

6) weryfikacja hipotez w wyniku analizy porównawczej interpretowanych danych,

7) wyciąganie wniosków.

Bereday próbował opracować taką metodologię badań porównawczych, która opierałaby się na zestawie logicznych układów, co okazało się bardzo pomocne zwłaszcza w procesach nauczania pedagogiki porównawczej. Metodologia Beredaya stanowi wyraźne rozwiązanie alternatywne wobec metod Kandela i Hansa, które zdominowały pedagogikę porównawczą przez wiele dziesięcioleci.

Metoda problemowa w pedagogice porównawczej

Pedagogika, zdaniem Briana Holmesa ( profesor pedagogiki porównawczej w Instytucie Pedagogiki Uniwersytetu Londyńskiego, autor wielu publikacji z zakresu pedagogiki porównawczej ), jako nauka dyrektywna i predyktywna może wzbogacić się w wyniku rozwoju badań porównawczych. Za najbardziej płodną uważał metodę problemową, użyteczną jako narzędzie reform oświatowych.

Dla Holmesa pedagogika porównawcza jest środkiem do planowania rozwoju reformy i polityki oświatowej; służy ustalaniu zasad, układów czy praw, które pomagają w wyjaśnieniu funkcjonowania systemów oświatowych. By osiągnąć te cele, Holmes zaleca wybór metody problemowej, instrumentu badawczego, który jest naukowo sprawdzony i dzięki któremu można tworzyć teorie i ułatwiać formułowanie predykcji – w tym przypadku wyników możliwych wariantów polityki oświatowej. W opracowaniu metody problemowej Holmes sięgnął do analizy myślenia refleksyjnego Johana Deweya, która wyrażona jest w następującej sekwencji:

- niejasność lub problem,

- hipoteza lub sformułowanie rozwiązania,

- intelektualizacja problemu ( lub analiza problemu ),

- analiza kontekstu,

- logiczna dedukcja konsekwencji,

- praktyczna weryfikacja.

Holmes stwierdza, że w zetknięciu z kłopotliwą sytuacją natychmiast przychodzą na myśl możliwe rozwiązania. Dalsza refleksja wiąże się z procesem intelektualizacji, w jej wyniku problem, który ma być rozwiązany, zostaje jasno sformułowany. W tym stadium zwracamy uwagę na dane szczególnego rodzaju, mianowicie te, które mają związek z problemem. Wynikają z tego nowe możliwe rozwiązania, które są wtedy przedstawione jako hipotezy do weryfikacji, jedna po drugiej. Weryfikacja natomiast wiąże się z logicznym wyciąganiem wniosków z hipotez w kontekście konkretnych warunków i wtedy porównuje się przewidywane wypadki z aktualnymi zdarzeniami, które są obserwowane jako wypływające z wybranego kursu. Zgodność między wypadkami ( zjawiskami ) przewidywanymi a obserwowanymi dostarcza danych do weryfikacji hipotez, wyjaśnia zdarzenia i doprowadza do skutecznego rozwiązywania niejasnej sytuacji. Niezgodność między dwoma typami wydarzeń ( przewidywanych i obserwowanych ) powoduje odrzucenie hipotezy, ale równocześnie powinna doprowadzić do powtórnego zbadania stopnia, na którym wszystkie poziomy refleksyjnego myślenia zostały zadowalająco przeprowadzone.

Całą metodę problemową Holmesa można by rozłożyć na następujące elementy:

1) problem lub kłopotliwa sytuacja,

2) możliwe rozwiązanie,

3) refleksja na temat problemu ( analiza prowadząca do jaśniejszego sformułowania problemu ),

4) analiza kontekstu, w którym występuje problem ( wszystkie relatywne dane są rozważane ),

5) nowe lub udoskonalone rozwiązania - wyrażone jako hipotezy ( lub wyboru wariantów w polityce oświatowej ),

6) testowanie hipotez przez logiczne wnioskowanie w kontekście relatywnych czynników i później porównanie przewidywanych i aktualnych wyników,

7) wnioski,

8) powrotne sprawdzenie całego procesu ( jeżeli jest to konieczne ).

Holmes szczegółowo omawia cztery główne etapy badań porównawczych:

Wybór problemu i jego analiza: wybór problemu zazwyczaj zależy od doświadczenia, wiedzy i zainteresowań badacza. Zakłada on, że problem jest wspólny lub uniwersalny i że analiza porównawcza krajów będących obiektem badań wyjaśni go i zasugerowane zostaną możliwe rozwiązania. Następnie ów problem poddany jest analizie ( lub intelektualizacji ) w taki sposób, by został możliwie jasno określony.

Formułowanie propozycji dotyczących polityki oświatowej lub możliwych rozwiązań: oznacza to ustalenie pewnego zakresu realistycznych wyborów, które mogą przyczynić się do rozwiązania problemu i badacz tutaj interesuje się określonymi praktykami w badanych krajach, które mogą wiązać się z problemem, który jest badany.

Ustalenie relatywnych czynników: zanim zostaną sporządzone predykcje dotyczące prawdopodobnych wyników alternatywnych rozwiązań, konieczne jest ustalenie wszystkich relatywnych czynników, które będą miały wpływ na poszczególne rozwiązania w przypadku różnych kontekstów. Specyfikacja okoliczności, w których powstają predykcje wiąże się z trzema działaniami:

1) analizą wstępnych warunków lub „ kontekstualnych determinantów ”- to znaczy szczegółowy opis i analiza systemu oświatowego i jego politycznych, ekonomicznych, kulturalnych i społecznych czynników, które są w związku z nimi i tworzą kontekst problemu,

2) selekcją relatywnych czynników wobec poszczególnego problemu,

3) pomiarami wybranych czynników o zróżnicowanej ważności lub wpływie.

W praktyce jednak nie jest możliwe zebranie wszystkich materiałów, które mogą być uznane za relatywne. Trzeba dokonać wyboru, który powinien być dobrze umotywowany i jasno przedstawiony. Pomaga w tym sugerowana przez Holmesa metoda klasyfikacji, która umożliwia badanie przy zachowaniu pewnego porządku i racjonalności, w przeciwieństwie do często stosowanej intuicji lub własnego sądu. Holmes sugeruje, że analiza zarówno problemów, jak i kontekstu, w którym zastosuje się określone rozwiązania, powinny znaleźć się w obrębie:

1) czynników ideologicznych – zestawu norm, postaw, wartości,

2) czynników instytucjonalnych reprezentowanych przez organizacje i praktyki tkwiące w badanym kontekście,

3) różnych czynników, takich, jak klimat, teren, bogactwa naturalne, które nie znajdują się bezpośrednio pod kontrolą człowieka.

Predykcja rozumiana jako składnik nauki i planowanych reform: jest to faza, w której następuje sprawdzanie możliwych rozwiązań w różnych kontekstach, analizowanych w celu znalezienia najlepszego rozwiązania.

Holmes uzasadnia wyższość swojej metody problemowej tym, że jest ona nastawiona prospektywnie w przeciwieństwie do metod opierających się na analizie historycznej i że stanowi próbę „ unaukowienia ” pedagogiki porównawczej. Metoda problemowa jest również bardziej pożyteczna w planowaniu i przeprowadzaniu reform oświatowych. Jednakże na każdym etapie procesu rozwiązywania problemu trzeba się zdecydować na wybór, porządkowanie i manipulację potencjalnie relewantnymi danymi.

Analiza poglądów Holmesa na temat roli i znaczenia kontekstu badanych zjawisk oświatowych znacznie ułatwi zrozumienie jego metody. Problem kontekstu rozpatruje on na tle układów instytucjonalnych, normatywnych i fizycznych. Oto ich krótka charakterystyka:

1. Układy instytucjonalne. Każdy problem, który jest przedmiotem badania, zdaniem Holmesa, znajduje się w określonym układzie instytucjonalnym. Konieczne jest więc opisanie i wyjaśnienie instytucjonalnych uwarunkowań na tyle, na ile wynika to z istoty problemu. Jeśli problem ma znaczenie dla całego systemu oświatowego, to staje się niezbędne opisanie całego systemu oświaty i jego interpretacja z uwzględnieniem uwarunkowań politycznych, ekonomicznych, społecznych oraz innych systemów i instytucji, z którymi musi on współdziałać.

2. Układy normatywne. W tej sprawie Holmes sugeruje dwa podejścia – empiryczne poprzez badania terenowe, lustracyjne lub inne techniki stosowane w naukach społecznych i drugie podejście – wykorzystujące metody stosowane w filozofii oraz źródła, które w konsekwencji mają stworzyć racjonalny konstrukt lub układ. Na ten ostatni konstrukt zwraca Holmes wiele uwagi, ponieważ pozwala on sformułować ogólne twierdzenia na temat norm i równocześnie tworzy pewne ramy do bardziej określonych badań. Konstruowanie układów normatywnych jest sprawą złożoną i podejmowaną arbitralnie, choć jest to – zdaniem Holmesa – niezbędne działanie, by wprowadzić pewien ład do prezentowania wielkiej masy różnorodnych danych na temat problemu badawczego.

3. Układy fizyczne. Wynikają one z czynników, które znajdują się jakby „ na zewnątrz ” obu poprzednich układów, a które mogą pomóc w wyjaśnieniu i ewentualnym rozwiązaniu problemu.

Holmes uważa, że jego metodologie trzech układów można również stosować w części.

Z sugestii Holmesa wynika, że analiza problemów oświaty, wstępne ustalenie możliwych rozwiązań i analiza kontekstu, w którym problemy te wystąpiły, są skrajnie złożone i trudne do rozwiązania. Problemy te mają charakter wielowymiarowy i nie wszystkie dane, które są relatywne, mogą być uwzględnione. Konieczne jest zatem ustalenie kryteriów relewancji, które – aczkolwiek nadal traktowane selektywnie i często subiektywnie – są jednak wystarczająco widoczne, by mogły być poddane pod dyskusję. Jako że celem jest przewidywanie skutecznych rozwiązań problemów, ostatecznym testem takich kryteriów jest to, czy ułatwiają one dojście do rozwiązań, które mają sens praktyczny.

Podsumowując, można stwierdzić, że metoda porównawcza Holmesa wzbogaciła pedagogikę porównawczą. Dostatecznie uzasadnił on konieczność podejmowania studiów problemowych w jednym kontekście kulturowym. Holmes wybitnie przyczynił się również do wzbogacenia metodologii badań porównawczych w pedagogice. Jego zasadniczym celem były próby zmierzające do „unaukowienia” pedagogiki porównawczej, tak by mogła nie tylko pomagać w rozwiązywaniu problemów, ale również przyczynić się do tworzenia teorii szkoły.

Polityka oświatowa a pedagogika porównawcza

Zagadnieniem wniesienia wkładu pedagogiki porównawczej do polityki oświatowej zajmował się Edmund King – emerytowany profesor pedagogiki porównawczej w King`s College Uniwersytetu Londyńskiego. Poszedł on inną drogą niż Bereday czy Holmes. Nie stworzył żadnej metody badań porównawczych, wychodząc z założenia, że metody zależą głównie od celu i charakteru badań. Podkreślał on, że w badaniach należy brać pod uwagę potrzeby tych, którzy podejmują decyzje w sprawach oświatowych i je wykonują. Twierdził on między innymi, że osoba, która dopiero zaznajamia się z tą dziedziną, powinna rozpocząć od lektury studiów monograficznych, bo zgromadzone w nich informacje dają możliwość poznania miejscowego kolorytu, różnych układów kulturowych nie znanych obserwatorowi. Na tym etapie, zdaniem Kinga, systemy oświatowe lub ich części powinny być opisywane w kontekście różnych uwarunkowań, co pozwoli zrozumieć życie i problemy ludzi zamieszkujących dany kraj. Cel ten zostanie osiągnięty wówczas, gdy opis zostanie poddany pewnemu rygorowi naukowemu, a interpretacja opisywanych zjawisk wynikać będzie ze zrozumienia całej kultury.

W każdej z wydanych przez siebie książek King opisuje kontekst kulturowy, notuje kierunki rozwojowe i zdarzenia, zarówno w układzie narodowym, jak i międzynarodowym, które wpływają na ten kontekst, omawia strukturę systemu oświaty i w końcu przedstawia kilka istotnych – jego zdaniem – problemów dla danego kraju.

Z biegiem lat podejście Kinga do teorii i metodologii badań porównawczych nie uległo większym zmianom. Nadal chciał on głosić wiedzę i „ sympatyczne rozumienie ” innych systemów oświatowych. Można przyjąć, że takie jest do przyjęcia w przypadku przeciętnych czytelników pragnących się czegoś interesującego dowiedzieć o oświacie i wychowaniu w innych krajach. Trzeba jednak przy tym pamiętać, że podstawowe założenia teoretyczno – metodologiczne danej dyscypliny naukowej, niezależnie od poziomu wiedzy słuchaczy, musza być wspólne. To, co stanowi o szerokości i głębi danej dziedziny, może się zmieniać, ale to, co jest przedstawione, musi być zbieżne z całą dyscypliną. Dlatego też podręczniki lub skrypty z pedagogiki porównawczej – niezależnie od tego, jak żywo i ciekawie napisane – muszą być zbieżne z podstawowymi kanonami danej dyscypliny naukowej.

Nie ma jednak ogólnej zgodności co do metody porównawczej, dlatego znajdujemy się w sytuacji weryfikowania różnych propozycji metodologicznych. Gdyby Bereday i Holmes przedstawili swój pogląd na pedagogikę porównawczą dla niewtajemniczonych, można by oczekiwać, że byłby on zbieżny z wyobrażeniami o ogólnych założeniach teoretyczno – metodologicznych tej dyscypliny.

King jednak uważa, że nie jest możliwe ani nawet pożądane formułowanie podstawowej metodologii komparatystyki porównawczej, mówią, że „ jest to miarą naszej siły naukowej i pewności siebie, że odrzucamy cały czas ten nonsens na temat dyscypliny naukowej lub naszej własnej nauki. ” [6]

Zdaniem Kinga metody i strategie badawcze powinny być oparte na wzorach z innych dyscyplin naukowych, które wspomagają pedagogikę porównawczą w określonych okolicznościach.

Najwyższy poziom mistrzostwa w obrębie pedagogiki porównawczej, zdaniem Kinga, dotyczy nie tylko formalnych i szczegółowych badań, które prowadzą do uzyskiwania stopni naukowych, ale również badań nastawionych na wprowadzanie zmian i reform – rozwiązań problemów praktycznych. I w tym przypadku metody badań zleżą od problemu lub zagadnienia, które się bada. King uważa, że godne zalecenia jest powoływanie zespołów badawczych składających się z przedstawicieli różnych dyscyplin w zależności od tematu badań.

King wyróżnia trzy etapy analizy w badaniach porównawczych. Pierwszy dotyczy

konceptualnych aspektów pracy nad problemami badawczymi: ustalamy cel, pytania badawcze, sposoby odpowiedzi, dziedziny, z których będziemy korzystać, pojęcia wymagające ustaleń, itp. Etap drugi wiąże się z instytucjami, w których pojęcia uzyskują formę i w których umiejscowione są problemy. Na kolejnym etapie analizy odkrywamy, jak funkcjonują układy instytucjonalne – jest to etap operacjonalizacji. Na podstawie tej analizy będziemy w stanie, zdaniem Kinga, zasugerować modyfikacje lub zmiany dotyczące zakresu możliwych rozwiązań w wyniku podjęcia decyzji przez odpowiednie czynniki.

Trudne, a może nawet niemożliwe, jest przedstawienie poglądów metodologicznych Kinga w postaci zestawu procedur lub etapów w procesie badawczym. Łatwiej natomiast można ustalić pewną liczbę jego propozycji metodologicznych odnoszących się do pedagogiki porównawczej, tj.:

1) metody i strategie badawcze zależą od celów badań,

2) badania porównawcze powinny być ukierunkowane na świadczenie pomocy decydentom przy podejmowaniu decyzji i działań w obrębie polityki oświatowej,

3) badania powinny wszechstronnie uwzględniać kontekst, w którym występują interesujące zjawiska,

4) obiektywność w badaniach porównawczych w pedagogice jest niemożliwa do osiągnięcia. Nasze własne uwarunkowania kulturowe powodują niemożność wejścia w pełni w inną kulturę,

5) predykcje oraz prawa w pedagogice porównawczej tracą wszelki sens ze względu na dynamiczną istotę kultury przejawiającej się w nieskończenie różnych formach, tym bardziej w czasach szybkich zmian.

Występuje tutaj pewne nieporozumienie dotyczące terminu „ predykcja ”, ponieważ sam King zakładał przewidywanie w procesie tworzenia polityki oświatowej. Idzie w tych przypadku o inne rozumienie predykcji niż np. w wersji podanej przez Holmesa. King pisze” „ nie możemy przewidywać. Możemy, być może, przedstawiać hipotezy co do tego, co może się zdarzyć w szkołach oraz w innych placówkach... im bardziej pedagogika porównawcza uważa się za naukę opierającą się na przewidywaniach, tym bardziej naraża się na śmieszność. ” [7]

Z przytoczonych opinii wynika, że King jest skrajnie krytyczny wobec metodologii w badaniach porównawczych.

Pedagogika porównawcza a nauki społeczne

Nowe podejście do pedagogiki porównawczej prezentują Harold Noah i Max Eckstein. Ich zdaniem dotychczasowe programy nauczania tego przedmiotu były stereotypowe. Zdawali sobie oni sprawę, że pedagogika porównawcza, aby usprawiedliwić swoje istnienie, musi oferować „ pewną, raczej unikatową i charakterystyczną pomoc w wyjaśnianiu obserwowanych zjawisk w oświacie i społeczeństwie. ” [8]

By osiągnąć ten cel, odwołali się do współczesnych metod, stosowanych w naukach społecznych, które – ich zdaniem – opierają się na systematycznych, kontrolowanych, empirycznych ( o ile jest to możliwe ) ilościowych badaniach na podstawie sformułowanych hipotez. Noah i Eckstein zakładali, że będą mogli badać relacje między oświatą a społeczeństwem i weryfikować hipotezy, opierając się na międzynarodowych danych porównawczych z badań przekrojowych. W ten sposób – jak sądzą – pedagogika porównawcza stanie się połączeniem nauk społecznych i badań oświatowych w ujęciu międzynarodowym. W wydanych przez siebie książkach twierdzą, że interesują ich tylko empiryczne i ilościowe badania, chociaż uważają, że istnieje wiele problemów dotyczących oświaty i społeczeństwa, które można badać, stosując inne metody. Jest oczywiste, że dla nich przyszłość pedagogiki porównawczej wiąże się z rozwojem naukowej metodologii badań. Pod tym względem ich stanowisko bliższe jest poglądom Holmesa niż Kinga czy nawet Beredaya.

Metodologię badań porównawczych opracowaną przez Noaha i Ecksteina można by przedstawić w postaci następujących sekwencji:

1) ustalenie problemu – sprawą istotną jest określenie i wyjaśnienie badanego problemu, który może być rozwiązany za pomocą studium porównawczego,

2) sformułowanie hipotezy – określającej kierunek badań i zasadniczo wpływającej na ograniczenie danych badawczych,

3) zdefiniowanie pojęć i wskaźników – których liczba, zakres i jakość zależą głównie od istoty pojęć i od tego, co już wiemy na ten temat,

4) wybór przypadków – kryteria selekcji są potrójne: relewancja przypadków wobec hipotezy, kontrola głównych obcych zmiennych oraz organizacja badania. Kryterium organizacji badań wiąże się z kwestią liczby przypadków, które mogą być użyte w celu weryfikacji hipotezy. Jest to sprawa osądu w poszczególnych badaniach, ponieważ zbyt mało przypadków ogranicza wartość wniosków pozwalających na generalizowanie lub przewidywanie, a zbyt wiele przypadków niejednokrotnie wymyka się spod kontroli,

5) zbieranie danych – w tym studium badacz może napotkać zarówno problemy praktyczne, jak i metodologiczne. Wiele z praktycznych kłopotów na charakter wspólny

dla wielu dziedzin, a obejmuje m.in.: trudności związane z dostępem do źródeł, szczególnie typy danych oraz formy zbierania; kwestie reprezentatywności oraz ich naukowej wartości,

6) manipulowanie danymi – w przypadku braku zarówno wyraźnie pozytywnej, jak i negatywnej korelacji należałoby ustalić kryteria, zanim hipoteza mogłaby być przyjęta lub odrzucona,

7) interpretacja wyników – na tym etapie są oceniane zarówno wyniki, jak i proces ich osiągania. Po takim przeglądzie można będzie uznać, np.: że hipoteza została sformułowana niedokładnie lub że w praktyce wskaźniki okazały się mało miarodajne lub procedury kwantyfikacyjne były błędne w pewnych zakresach. To z kolei może prowadzić do dalszych badań, których celem będzie wyeliminowanie zauważonych braków i niedociągnięć. Należałoby ocenić również wnioski dotyczące wpływu badań na istniejącą wiedzę i teorię, na dalsze pytania badawcze, na decyzje w polityce oświatowej, itp.

Noah i Eckstein nie sądzą, że opracowali system, który stanowiłby swego rodzaju panaceum na wszystkie bolączki pedagogiki porównawczej. W rzeczywistości tworzą oni dodatkowe problemy wiążące się z zastosowaniem metodologii nauk społecznych w pedagogice porównawczej. Niektóre trudności zostały wyżej przedstawione, inne dotyczą faktu, że w ostatnich latach kwestionuje się samą definicję metod nauk społecznych. Wzrasta zainteresowanie metodami, które nie opierają się na rygorze metodologicznym ani nie kładą nacisku na kwantyfikację.

Noah i Eckstein zdają sobie z tego sprawę, pisząc: „ metoda, która stwarza miejsce dla intuicyjnego wglądu w badania, spekulatywnych refleksji obserwatora, ale równocześnie bada je systematycznie i empirycznie, wydaje się przedstawiać największą nadzieję na postęp w pedagogice porównawczej. ”[9]

BIBLIOGRAFIA

1. Frątczak J., Pedagogika porównawcza, Wyższa Szkoła Pedagogiczna, Bydgoszcz 1993

2. Goriszowski W., Pedagogika porównawcza, Przewodnik dla studentów, Uniwersytet Śląski, Katowice 1973

3. Leppert R. ( red. ), Edukacja w świecie współczesnym, Oficyna Wydawnicza „ Impuls ”, Kraków 2000

4. Okoń W., Nowy słownik pedagogiczny, Wydawnictwo „ Żak ”, Warszawa 1996

5. Pachociński R., Zarys pedagogiki porównawczej, I. B. E., Warszawa 1998

6. Pęcherski M., System oświatowy w Polsce Ludowej na tle porównawczym, Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, Warszawa 1981

7. Pomykało W., Encyklopedia pedagogiczna, Fundacja Innowacja, Warszawa 1997

8. Wiloch T., Wprowadzenie do pedagogiki porównawczej, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1970

[1] W. Okoń, Nowy słownik pedagogiczny, Wydawnictwo „ Żak ”, Warszawa 1996, s. 209.

[2] W. Goriszowski, Pedagogika porównawcza, Przewodnik dla studentów, Katowice U. Ś. 1973, s. 8.

[3] M. Pęcherski, Pedagogika porównawcza [ w: ] W. Pomykało ( red. ), Encyklopedia pedagogiczna, Fundacja Innowacja, Warszawa 1997, s. 560.

[4] R. Pachociński, Zarys pedagogiki porównawczej, I. B. E., Warszawa 1998, s.8.

[6] R. Pachociński, Zarys pedagogiki porównawczej, IBE, Warszawa 1998, s. 32.