Praca 7

Stanisław Maj, Maria Matlak

Krzysztof Oleksowicz, Edward Oszenda, Adrian Paluch

studenci I roku magisterskich studiów uzupełniających Uniwersytetu Opolskiego

Wydziału Historyczno-Pedagogicznego

Kierunku: Pedagogika

Specjalności: Pedagogika pracy

Przemiany w polityce oświatowej na świecie  XX wieku.

Przemiany w polityce oświatowej na świecie w XX wieku należy rozpatrywać przede wszystkim pod kątem jednoczącej się Europy. Wynikają z tego przez cały czas nowe uwarunkowania w każdej dziedzinie życia  w tym także i oświacie.

Tak wielki organizm gospodarczo-społeczny jak Wspólnota Europejska nie pozostaje bez wpływu na pozostałe regiony świata, zarówno w międzynarodowym podziale pracy, produkcji czy zbytu jak i przemianach społecznych i oświatowych.

Już w latach 50-tych i 60-tych XX wieku w zawieranych porozumieniach państwa Wspólnoty zapisywały ścisłą współpracę m.in. w dziedzinie zagadnień społecznych oraz kształcenia i doskonalenia zawodowego.

Mimo, iż oświata w Traktacie Rzymskim (1957 r.) nie była jeszcze zagadnieniem priorytetowym, głównie ze względu na obawy o ograniczenia suwerenności poszczególnych państw w dziedzinie polityki społecznej, to szybko dostrzeżono, że jedną z barier rozwoju Wspólnoty jest brak wspólnej polityki oświatowej a  w niej jednolitego przygotowania oświatowego. Natychmiast stało się też jasne, że kształcenie zawodowe opiera się na kształceniu ogólnym, a to znów uzależnione jest od struktury i organizacji systemów szkolnych, wzajemnego uznawania kwalifikacji i dyplomów.

Nie tylko państwa Wspólnoty, ale także większość państw Europy i świata po II wojnie światowej próbują urzeczywistniać koncepcję szkoły ustawicznie doskonalonej. W okresie tym nazywanym okresem rekonstrukcji stworzono i przygotowano podwaliny dalszych zamian organizacyjno-programowych  w szkolnictwie. Już w drugiej połowie lat 50- tych mamy do czynienia z tzw. „eksplozją szkolną” polegającą na ogromnym wzroście prestiżu szkoły i zwiększeniu znaczenia  i powiązania ze sobą wszystkich szczebli nauczania.

Wielki rozwój edukacji trwał do połowy lat 70 – tych, kiedy to został osłabiony przez światowy kryzys paliwowo energetyczny . Od tego czasu  nastąpiło osłabienie  a nawet stagnacja tempa i zakresu rozbudowy szkolnictwa.   Zmalała liczba przeprowadzanych reform szkolnych i zmian strukturalno-organizacyjnych.  Od roku 1977, kiedy to przeprowadzono ostatnią kompleksową reformę oświatową w Hiszpanii państwa Wspólnoty rozpoczęły poszukiwania wspólnej drogi w dziedzinie  polityki oświatowej.

-  2  -

Uwarunkowania i specyfika państw wysoko rozwiniętych  sprawiły, że integracja na płaszczyźnie oświatowej wymagała wyznaczenia następujących priorytetów :

-          równość szans edukacyjnych, która wraz z koncepcją demokratyzacji szkolnictwa wiąże się z wydłużeniem obowiązku szkolnego, wzrostem liczby uczniów uczęszczających do szkół średnich i wyższych , łatwiejszym dostępem do większości typów szkół, dbałością o dzieci imigrantów oraz uczniów niepełnosprawnych, walką z dyskryminacją dziewcząt i kobiet, zapobieganiu wtórnemu analfabetyzmowi oraz propaganda na rzecz ochrony zdrowa i życia uczniów;

-          poprawa jakości kształcenia,  ma przejawiać się m.in. w tym, aby coraz lepiej osiągać wytyczone cele oświaty, przy jednoczesnym  wzroście nakładów edukacyjnych i towarzyszącym mu wzroście efektów.  W tym celu wprowadzono w państwach Wspólnoty system redukcji zjawiska drugoroczności i  odsiewu szkolnego przez reformę programów nauczania poszczególnych przedmiotów. Jako metodę zapobiegającą opóźnieniom i trudnościom w nauce  wprowadzono tzw. dwa ciągi nauczania w tej samej klasie. W jednym uczą się dzieci nie mające kłopotów z przyswojeniem treści programowych, w drugim zaś uczniowie z opóźnieniami. W ciągu drugim tworzy się grupy wyrównawcze , gdzie obowiązuje uproszczony program nauczania. Po osiągnięciu zadowalających wyników w nauczaniu, uczeń może być ponownie skierowany do macierzystej klasy w ciągu pierwszym. Nowe rozwiązania poprawy jakości kształcenia uwzględniają zwłaszcza racjonalne rozłożenie materiału w poszczególnych latach nauki. Wyeliminowano z programów nauczania i podręczników szkolnych nadmiar materiału encyklopedycznego, wprowadzając jednocześnie obowiązkową naukę języka obcego oraz wiedzy o życiu i kulturze innych państw Wspólnoty. Zupełnie nową koncepcją jest wprowadzenie do szkół nowoczesnych technologii informatycznych tzw. NTI mających na celu przygotowanie młodzieży do samodzielnej i twórczej pracy oraz do kształcenia ustawicznego. Najnowsze narzędzia informatyczne i audiowizualne funkcjonujące w sieci NTI w większości krajów Wspólnoty, służą uczniom i nauczycielom jako pomoc dydaktyczna na każdym szczeblu edukacji. Nie bez znaczenia dla poprawy skuteczności kształcenia  jest tez  wprowadzenie nowych zasad promocji z klasy do klasy, polegających na różnicowaniu wymagań programowych, przy zachowaniu określonego  obowiązkowego minimum;

-          3  -

-          ukształtowanie nowego modelu nauczyciela,  który powinien mieć wykształcenie akademickie, posiadać umiejętności innowacyjnego uczenia się i przekazywania tej umiejętności uczniom. Nowoczesny nauczyciel oprócz funkcji kształceniowej, powinien także rozwijać szeroko funkcję opiekuńczą, orientującą, selekcyjną i koordynującą, szybko i racjonalnie reagować na wszystko co postępowe i twórcze.  Najważniejszym jednak elementem tworzenia nowego modelu nauczyciela jest jego kształcenie ustawiczne. Wprowadzane są w krajach Wspólnoty jednolite systemy kształcenia nauczycieli i to bez względu na szczebel edukacji, w którym  pracują. Trwają też prace nad wprowadzeniem przepisów prawnych umożliwiających wprowadzenie jednolitych zasad naboru, edukacji i wynagradzania nauczycieli w państwach Wspólnoty;

-          wprowadzenie europejskiego ideału wychowania,  którego podstawową zasadą jest wychowanie dla pokoju. W tym celu przemodelowano programy nauczania tak by uwzględniały one wychowanie w duchu tolerancji religijnej, rasowej i społecznej, (zgodnie z Konwencją praw człowieka), oraz podkreślały miejsca Wspólnoty w Europie i na świecie, przy nacisku na naukę języków obcych,  budowę europejskiej sieci informatycznej i wymianę młodzieży. Parlament Europejski widzi możliwość urzeczywistnienia ideału wychowania młodego pokolenia przez nawiązywanie znajomości i przyjaźni z rówieśnikami w innych krajach , wzajemne poznawanie dorobku kulturalnego, historycznego, politycznego i gospodarczego państw,  a także przez wspólną działalność ekologiczna w obronie środowiska naturalnego naszego kontynentu. W tym celu Komisja Wspólnoty Europejskiej powołała do życia program „Młodzież Europie”. Nadto od 1985 roku w wyniku porozumień i zaleceń ministerstw edukacji państw Wspólnoty, wszystkie placówki oświatowe zobowiązane zostały do przeprowadzenia cyklu zajęć na temat nietolerancji, aktów przemocy, terroryzmu oraz ksenofobii. Celem tych działań jest ukształtowanie przyszłego obywatela Europy jako człowieka w pełni świadomego swoich praw, a także obywatela świadomego zadań i kierunków polityki zarówno całej Wspólnoty, jak i poszczególnych krajów członkowskich.       

Działalność Wspólnoty Europejskiej w dziedzinie oświaty nierozerwalnie związana jest z pracami innych organizacji politycznych, społecznych i gospodarczych, zajmujących się problemami edukacji w europie i na świecie.    

Aktywne uczestnictwo państw Wspólnoty w badaniach i bezpośrednich działaniach na rzecz przemian oświatowych na świecie powoduje, że decyzje i

-  4  -

zmiany proponowane na forum Wspólnoty ściśle wiążą się i ogólnoświatowymi kierunkami współczesnej edukacji. Szczególną aktywność w procesie tworzenia nowych rozwiązań i wyznaczania nowych kierunków polityki oświatowej przejawiają Rada Europy, , Organizacja Współpracy i Rozwoju Ekonomicznego (OCDE) oraz Organizacja Narodów Zjednoczonych ds. Oświaty, Nauki i Kultury (UNESCO).

Jednym z zasadniczych zadań tych organizacji jest zwoływanie międzynarodowych Konferencji Oświatowych, w których uczestniczą ministrowie oświaty krajów członkowskich UNESCO. Jest to forum wymiany poglądów i opinii prezentowania osiągnięć, sygnalizowania trudności. Obrady za każdym razem kończą się uchwaleniem rekomendacji, które wskazują zadania dla oświaty na świecie w różnych dziedzinach działalności edukacyjnej. 

Rekomendacje te nie mają charakteru obligatoryjnego, ale stanowią bardzo ważne źródło inspiracji do przeprowadzanych zmian w poszczególnych systemach edukacyjnych.

Na tym tle należy podkreślić, iż do dużych zmian w polityce oświatowej doszło pod koniec XX wieku także w naszym kraju. Wprowadzona głęboka reforma edukacyjna połączona z nowoczesnym systemem awansu zawodowego nauczycieli, wymuszającym niejako ustawiczne podnoszenie ich  kwalifikacji, wplotła się w to, co oferuje jednocząca się Europa, gdzie już za kilka miesięcy się znajdziemy.  

Już w ostatnich latach na szczycie Unii Europejskiej w Lizbonie w 2000 roku ustalono, że każdy obywatel Unii powinien być zdolny do życia w epoce Internetu. W ciągu najbliższych dziesięciu lat Unia ma przekształcić się w najbardziej konkurencyjną i dynamiczną gospodarkę opartą na wiedzy, zdolną do trwałego wzrostu gospodarczego z większą liczbą miejsc pracy i mniejszymi różnicami społecznymi. Zaplanowano obniżenie kosztów dostępu do internetu i pełne połączenie i liberalizację rynków telekomunikacyjnych. Unia będzie tworzyła Europejski Obszar Badań Naukowych i Innowacji – elektroniczną sieć łączności naukowej między szkołami wyższymi, instytucjami i bibliotekami.  Obowiązuje wzajemne uznawanie dyplomów oraz prawo do wykonywania każdej działalności handlowej lub zawodowej we wszystkich krajach członkowskich.

Powstały szkoły europejskie z międzynarodowym programem nauczania. Część zajęć prowadzona jest w innym języku niż narodowy język uczniów. Uczniowie zdają maturę europejską i mają możliwość podjęcia studiów na każdym uniwersytecie  Unii Europejskiej. Takie szkoły znajdują się już w Luksemburgu, Belgii, Włoszech, Niemczech i w Wielkiej Brytanii.

-          5  -

Traktat z Maastrichtu  przewiduje wspieranie przez unie działań w dziedzinie edukacji z uwzględnieniem różnorodności krajów.  W tym celu  stworzono rozmaite programy edukacyjne: Sokrates, Tempus, Leonardo da Vinci i wspomniany już wcześniej Młodzież Europie. Na programy te przeznaczono duże środki finansowe. Tylko program Sokrates otrzymał budżet na ostatnie pięć lat w wysokości 850 mln.  euro.

Program Sokrates obejmuje dzieci, młodzież i dorosłych, od przedszkola po uniwersytet. Akcentuje europejskie wątki w nauczaniu , zdobywanie wiedzy i doświadczeń, wspomagając procesy dostosowawcze do nowych warunków społeczno-ekonomicznych w jednoczącej się Europie..

Program Tempus wspiera system szkolnictwa wyższego w krajach Europy Środkowo – Wschodniej i WNP, współprace między uczelniami krajów Unii a szkolnictwem wyższym w krajach Europy środkowowschodniej.

Program Leonardo da Vinci wspiera politykę Unii Europejskiej w zakresie szkolenia i kształcenia zawodowego. Jego podstawowym założeniem jest propagowanie działań zmierzających ku poprawie jakości i promowaniu wymiaru europejskiego w systemach edukacyjnych i szkoleniach zawodowych. Program jest finansowany ze składek krajów uczestniczących i realizowany w oparciu o coroczne konkursy projektów, ogłaszane przez Komisje Europejską. Przeznaczony jest dla instytucji zaangażowanych w rozwój kształcenie i szkolenia zawodowego tj. szkół zawodowych, uczelni, instytucji badawczych, instytucji szkoleniowych, przedsiębiorstw itp.

Literatura:

D. Dziewulak – Polityka oświatowa Wspólnoty Europejskiej, Warszawa 1995,

C. Kupisiewicz – Szkolnictwo w procesie przebudowy, WSiP, Warszawa 1987,

Internetowy Portal Edukacyjny.